Hasta luego

Het woord 'belofte' zou niet dezelfde betekenis hebben als ik me er niet aan zou houden... En aangezien ik Meneer van Dale niet teleur wil gaan stellen zal ik me bij deze houden aan de belofte die ik in mijn laatste blog heb gedaan: Het uploaden van een laatste blog voordat ik Buenos Aires achter me laat. Een laatste blog vanuit Buenos Aires, niet dé laatste blog want ook al zijn al onze vrienden al eerder dan onsl vertrokken en staan alle koffers ingepakt in ons appartement, 'we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet' ... Zoals ik namelijk (inmiddels alweer meer dan anderhalve maand geleden) heb verteld in mijn vorige blog, Carmen en ik hebben besloten om onze geweldige exchange periode nog even ietsjes geweldiger te maken door als klapper op de vuurpijl oud en nieuw te gaan vieren in strand- en vakantielocatie Punta del Este (Uruguay) en daarna mijn, tot nu toe nog vage bekende, Meneer Backpack beter te leren kennen door hem ons te laten vergezellen op onze laatste trip door het indrukwekkende gebied van de Inca's (Cuzco, Peru), de prachtige natuur van Bolivia en de zoutwoestijnen van Argentinië (Salta).
Het begint allemaal een beetje overdreven te lijken, en ik ben me er ook zeker bewust van dat jullie op dit moment de kerstboom nog net niet wegwaait bij jullie en ik eigenlijk toch behoorlijk verwend ben met deze ongelofelijke ervaringen en kansen, maar bij deze mijn kerstbijdrage: Ik zal zoveel mogelijk voor jullie proberen te genieten haha en die zon op 15 januari bij te boeken bij mijn vliegticket naar ons kleine, vertrouwde kikkerlandje.

Misschien klinkt het nu nog wel verwender, maar geloof me lieve allemaal, ons kikkerlandje is zo verkeerd nog niet. Ik heb de meest waanzinnige tijd van mijn leven hier, geniet zoveel mogelijk zoals jullie denk ik wel door hebben inmiddels, maar uiteindelijk ben ik ook op het punt beland dat ik er naar uitkijk om over 3 weken weer op Schiphol te staan. Het is allemaal een kwestie van waarderen: Het waarderen van deze geweldig mooie kans, het waarderen van de lieve mensen die ik heb leren kennen, van de wonderbaarlijke dingen die ik mee heb mogen maken en heb mogen zien, maar tegelijkertijd het waarderen van mijn thuisbasis: je levensvisie ontwikkelt zich op een reis als deze, iedere nieuwe invloed en inbreng in mijn leven maakt me alleen maar meer bewust van wat ik had en wie ik was. Lang filosofisch en diepzinnig verhaal samengevat, als puntje bij paaltje komt, ben ik nog steeds trots om iedere Zuid-Amerikaan of exchange student die ik tegen kom hier, uit te leggen dat ik uit een reeeee pequeño pueblo kom, daar ergens in het mooie zuid-brabant kom (nee dat is nog géén Duitsland en nee dat is niét dichtbij Amsterdam, of ja, relatief gezien met de afstanden hier in Argentinië is alles dichtbij) en dat ik dadelijk weer bloot zal worden gesteld aan frisse lucht, groen om me heen en 'mijn' mensen in mijn armen. Ja, je kan zeggen dat ik er bewust mee bezig ben geweest en mijn thuisfront toch echt nog wat extra ben gaan waarderen.. Het zit hem in de kleine dingetjes wat het leven zo groots maakt!

Eeeeventjes terug nu naar 2 andere dingen die ik voor mijn sentimentele riedeltje noemde, namelijk de 'meest waanzinnige tijd van mijn leven' en 'over 3 weken'. Sinds mijn vorige blog kan ik wel zeggen dat er weer het een en ander is gebeurd wat heeft bijgedragen aan het feit dat ik dit bestempel als de meest waanzinnige tijd. Velen van jullie zullen al aardig wat foto's en status uploads op facebook voorbij hebben zien komen van me, sorry voor het overladen daarmee maar ik heb geprobeerd de Argentijnse levenstijl onder het mom van 'Compartir es vivir (sharing is caring)' over te nemen, maar voor de non- facebookers onder ons, toch nog even een verslagje over mijn afgelopen anderhalve maand in Buenos Aires en omstreken (op Facebook staan wel al mijn foto's, via waarbenjij.nu is dat nogal een gedoe, dus zodra ik thuis ben zal ik er nog wat toevoegen, maar betere opties zijn het checken van mijn pagina mocht je interesse hebben of gewoon gezellig langs komen zodra ik terug ben om samen onder het genot van een drankje mijn fotoboek(en?) door te bladeren!):

Mijn laatste upload was op het moment dat ik net was terug gekomen uit het mooie Brazil, Jamie en haar vriendin op het punt stonden om ons op te zoeken, Creamfields en tentamens in het vooruitzicht waren en onze laatste trip nog onzeker was. A lot has happened since that moment!

Jamie zocht ons op samen met Kathrin en we hebben geprobeerd ze zoveel mogelijk van Buenos Aires te laten proeven, meemaken en voelen, met genoegen! Samen met Jamie heb ik het beroemde kerkhof bezocht in Recoleta, mijn laatste toeristen attractie die ik nog niet had bezocht in BA, en ik moet zeggen dat het me een naar en apart gevoel gaf. Naast lekkere etentjes en drankjes (waar het natuurlijk allemaal om draait hier) hebben we een mooie week, waarin Carmen en ik helaas ook echt weer aan de studie moesten geloven, met z'n allen afgesloten met hét festival van het jaar: Creamfields! Geweldig, heerlijk om de schade van mijn gemiste festivalseizoen toch een beetje in te halen met een mooi feestje, en dat was het zeker!

Tijdens het verblijf van Jamie hier, kreeg ik de mogelijkheid aangeboden om auditie te doen voor de nieuwe film van Will Smith, genaamd Focus, die voor en groot gedeelte in Buenos Aires opgenomen zou worden. Met een lach, als een grap en de gedachte 'porqué no' besloot ik om naar deze casting te gaan en de verbazing was nog groter toen ik de bevestiging binnen kreeg dat ik een van de bijrollen had gekregen! Toch altijd leuk om op je CV een carriere als movie star te kunnen vermelden, dus binnen een paar dagen bevond ik me te midden van een Hollywood crew in Buenos Aires, die me als een paspop aan het uit en aankleden waren. De ervaring was begonnen! Verwacht er niet te veel van mensen, ik wil graag handtekeningen uit komen delen, maar ik hoop op het moment dat een gedeelte van mijn vinger een seconde in beeld zal komen (geloof me, ik laat jullie weten welke seconde het is).. Daar neem ik genoegen mee, je moet nu eenmaal onder aan de trap beginnen. Het filmen was een geweldige ervaring daarentegen, 5 langen dagen van zo'n 13uur non stop staan en draaien, het is fascinerend om te zien hoe iedere milliseconde zo precies komt en ze nog niet het kleinste detail aan het toeval willen overlaten. Will is daarnaast een gezellige kerel, zorgt voor een losse en soepele sfeer op de set, met een grapje en zijn dubbelganger die het van hem overneemt af en toe tussendoor. Maar geloof me, deze mensen werken hard! Ik heb het zelf mogen ervaren nu, maar draaidagen op deze zin zijn gruwelijk vermoeiend, je moet veel wachten, veel luisteren en herhalen herhalen herhalen... Aan het eind van de dag (zeg maar gerust, midden in de nacht) kon ik dan ook nauwelijks meer op mijn benen staan en zelfs Will had medelijden met me... Yes dat lees je goed, ik heb maar liefst een 10 seconden gesprek met hem gehad, check!

Een kleinigheidje van het filmen was de onhandige timing er van.. Net voor mijn tentamens en dat heb ik dan ook wel gemerkt. Lieve mensen bedankt voor al de kaarsjes maar het heeft niet echt mogen baten, 2 van de 3 vakken heb ik moeten herkansen... Gelukkig kan ik zeggen dat mijn leven in isolatie het uiteindelijk waard is geweest en dat ik mijn studiepuntjes toch nog binnen heb gesprokkeld, check! Op het moment zijn we nog aan het wachten op onze laatste resultaten, maar ik heb er vertrouwen in dat ik mijn semester aan Torcuato di Tella voldoende heb afgerond. Een opluchting en daarnaast is het zo dat ik met een tevreden gevoel kan terugkijken op een mooie ervaring op een compleet andere school, met een compleet andere taal en onderwijsmethode. Het was een mooie ervaring en daarnaast heb ik een hoop geleerd, dus mocht er toevallig iemand zijn die nog op exchange gaat, het is een aanrader!

December kwam gedurende deze periode langzaamaan dichterbij en zo ook de tijd van Sinterklaas en Kerst. En terwijl de temperatuur hier maar op bleef lopen, waren wij druk bezig met het gedicht schrijven voor onze surprise, proberen onze schaarse hoeveelheid pepernoten te sparen tot 5 december en te beginnen met de zoektocht naar restaurantjes voor onze warmste kerst ooit. De surprise was een super geslaagde avond, en met een enthousiaste groep waarvan op Carmen en ik na nog nooit iemand dit feest gevierd had hebben we cadeautjes uitgepakt met sinterklaasliedjes op de achtergrond, argentijnse empanada's en nederlands suikergoed als snack gegeten en gedichten in Nederlands, Duits, Frans, Engels en Spaans voorgedragen. Geweldig!

Sinterklaasdag zelf hebben Carmen en ik in de kou doorgebracht (zoals het hoort). Tussen de tentamens door besloten we 'er eventjes tussenuit te gaan', op naar het zuiden van Argentinië! We hebben genoten van de heerlijk frisse lucht, de mooie natuur en ontspanning in Patagonië. Begonnen in El Calafate, waar natuurlijk de beroemde gletsjer Perito Moreno beklommen moest worden en we een gave rit door de bergen hebben gemaakt met een 4x4 tour, dit alles onder het genot van de typische snacks als mate en alfajores.
Alsof dit nog niet genoeg gingen we daarna door naar het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika, zelfs de zuidelijkste stad ter wereld: Ushuaia op het vuureiland! Hier kregen we eindelijk een beetje het gevoel dat het december was, het kleine stadje ademde de kerstsfeer en we zijn er op uitgetrokken om een flinke hike te doen door het nationale park, natuurlijk de stempel te halen voor in ons paspoort en het beste van alles: de trip naar de pinguïns te maken! Dit allemaal voor elkaar regelen was nog moeilijker dan gedacht, maar uiteindelijk hebben we alles kunnen doen en zien zoals we wilden en het was een heerlijk weekje ontsnapping aan de tentamenstress!

Zodra we terug kwamen van Patagonië begonnen de eerste mensen vakantie te krijgen en Buenos Aires vaarwel te zeggen... Terwijl ik nog een paar weekjes isolatie voor de boeg had, gunde ik mezelf dan ook af en toe een adempauze om te genieten van de laatste momenten met deze waanzinnige mensen die ik inmiddels toch wel echt vrienden mag noemen. Na een hoop etentjes, drankjes en een heel indrukwekkende avond bij de internationale show Fuerza Bruta (zeker de moeite om te googlen, komt ook in Nederland) kwam het einde van niet alleen mijn tentamenperiode, maar ook mijn tijd in Buenos Aires in zicht.
De laatste week studeren was zwaar: Carmen had al vakantie, het weer was geweldig en de eerste afscheidsfeestjes waren al begonnen. Zodra het 19 december was begon mijn 'zomer'vakantie dan ook eindelijk en de afgelopen week heb ik daar dan ook uitgehaald wat er in zat!
Deze week bestond grotendeels uit afscheid nemen, genieten van de laatste keren en daarnaast ook nog eens proberen zoveel mogelijk eerste keren mee te pikken.
Het was een heel mooie week, met veel zonuurtjes, ijsjes, etentjes, asado's, drankjes en zelfs een fietstocht, maar na een paar dagen en een hoop 'hasta luego's' verder (we hadden ons voorgenomen om geen goodbye meer te zeggen, hopelijk heb ik de kans om zoveel mogelijk vrienden op te gaan zoeken) was het 'gelukkig' over met afscheid nemen... Natuurlijk, afscheid nemen moet nooit iets zijn wat je graag doet, hoe moeilijker het is hoe closer de band is die je met die persoon hebt opgebouwd, maar dat misselijke gevoel in mijn onderbuik en die laatste zwaai en beso op de wang keer op keer werd na een tijdje te veel van het goede. Goed teken dus, ik kan zeggen dat ik hier geweldige vrienden heb gemaakt, die mijn exchange tot een compleet andere ervaring hebben gemaakt!

Gelukkig was het niet alleen een tijd van afscheid nemen van mensen, Carmen en ik hebben de laatste dagen gezelschap gehad van een vriend van me uit Nederland, die aan het reizen is door Zuid-Amerika. Samen met Niels zijn we langzaamaan begonnen met afscheid te nemen van 'onze' stad, we hebben eindelijk onze heerlijke vis asado gedaan thuis, een flinke fietstocht gemaakt door de stad om alles nog even voor de laatste keer te bekijken en te saven in m'n memory disk. Gisteren de warmste kerst ooit ingeluid met een heerlijk visetentje aan het water in Puerto Madero. Samen met Carmen, Niels en Thaddäus hebben we genoten van de toch wat aparte kerstsfeer, champagne en vuurwerk en vandaag hebben Carmen en ik onze tijd in Buenos Aires min of meer afgesloten met een lekkere indische kerstbrunch, buiten met mas o menos 35 graden om vervolgens de airco in te vluchten om de laatste voorbereidingen af te ronden, de laatste skypegesprekjes met het thuisfront te voeren en zeker niet onbelangrijk, onze laatste bak icecream naar binnen te werken!

Het is/was (ligt er aan of je de Nederlandse tijd of Argentijnse neemt, de Nederlandse 2e kerstdag erbij telt of je je aan de Argentijnse feestdagen houdt) een aparte kerst, maar met een beetje van thuis via de cam, goed gezelschap en zoals het hoort heerlijk eten en drinken, was het toch opnieuw een mooie ervaring, check!

Er is een tijd van komen en gaan, morgenvroeg zullen Carmen en ik ons appartement in de vroegte verlaten om op te gaan naar Uruguay. Daar te genieten van onze vakantie tot en met 1 januari, om vervolgens de zwaarste 1 januari ever tegemoet te gaan: geen overnachting, 5 vliegtuigen, 1 dag, we noemen het 'the challenge' om vervolgens voor de laatste keer mijn ogen uit te gaan kijken op de meest wonderbaarlijkste plekjes van Zuid-Amerika en terug te keren naar Nederland via mijn vlucht vanuit Buenos Aires. Het is nog een ruwe schets, nog niet alles ligt vast, maar Meneer Backpack, mijn lovely room mate die ik inmmiddels beter m'n beste maatje kan noemen (yes ik heb het tegen jou Carmen) en ik zullen jullie nog op de hoogte houden van mijn laatste waanzinnige avonturen aan de andere kant van de wereld.

Het aftellen is begonnen, maar we gaan nog even genieten van deze allerlaatste weekjes van mijn exchange... Het einde is in zicht maar we zijn er nog niet, dus hasta luego bloglezers, hasta luego lieve vrienden en hasta luego Buenos Aires!