Un último beso

I had to let it happen, I had to change
Couldn't stay all my life down at heel
Looking out of the window, staying out of the sun

So I chose freedom
Running around, trying everything new

Don't cry for me Argentina
The truth is I will never really leave you

------------------------------------------------------------

Waarbenjij.nu... Opnieuw tussen mijn nu al veel te zware koffers en spullen, de afweging makend wat voor altijd in Argentinië zal blijven en wat het geluk heeft om me te gaan vergezellen naar Nederland. De afgelopen maanden heb ik al heel wat souvenirs achtergelaten in verscheidene landen van Zuidd-Amerika, maar helaas weegt dit niet op tegen hetgeen dat ik extra heb ingeslagen, dilemma's dilemma's ...

Over een paar uur zal ik voor de één na laatste keer in het vliegtuig stappen, op z'n minst voor komende maand, om vervolgens vanaf Sao Paolo door te vliegen naar de kou, de winter, die voor mij tegelijkertijd aan zal voelen als een zwoele zomer: Het (hopelijk) warme welkomstonthaal met m'n thuis!

De afgelopen maanden waren waanzinnig, met ups & downs nog steeds geweldiger dan dat ik me ooit van te voren had kunnen inbeelden!
De stad, het land, het continent
Het eten, de taal, de cultuur
De mensen, de reizen en ja, zelfs de school
Het was een ervaring zoals ik er nooit een gekend heb en zoals ik er waarschijnlijk nooit meer eentje zal kennen!

Ik heb gezien, gevoeld, geproefd
Toetsen zijn gekomen, gezien en overwonnen
Reizen en vriendschappen zijn gezocht, gemaakt en zullen nooit vergaan
Diep van binnen is mijn levensvisie veranderd, mijn geest heeft zich ontwikkeld en mijn leven kent vanaf nu een rijker bestaan

Ik wil iedereen bedanken (al zal nauwelijks iemand dit kunnen begrijpen) die mijn exchange gemaakt heeft tot wat het is geweest, zowel voor als achter de schermen, zowel bij thuis nummer 1 als thuis nummer 2
Maar ook zeker jullie, trouwe blog-lezers, voor het waarderen van mijn tijd & (soms opdagende) inspiratie, voor de interesse in mijn belevingen en alle leuke reacties en gesprekjes die me dit alles alleen nog maar meer lieten waarderen en me tegelijkertijd lieten voelen wat ik thuis nog allemaal op me heb zitten wachten
Ik heb aan jullie gedacht en jullie gemist
Zoals BA ook in mijn gedachten zal blijven als een gemis

Toch voelt het goed om naar huis te komen, want hoe kun je iets appreciëren als het blijvend is? Ik denk dat ik pas echt zal realiseren wat ik heb meegemaakt zodra ik thuis zal zijn, zoals het pas echt tot me doordrong wat ik thuis had zodra ik thuis verliet... There's no place like home sweet home, maar wie weet wil ik dat feit nog wel iets meer beseffen en zal ik mijn nestje nogmaals gaan verlaten...
Een vogel moet nu eenmaal vliegen en ik kan mijn blog & lezers toch moeilijk teleurstellen? toch? (sorry mam)

Voor nu een laatste kus, un último beso, via scherm,
nog even en ik sta weer voor jullie neus (niet té bruin, beloofd)
Na een half jaar in deze goede luchten, buenos aires,
kan ik wel zeggen, BA, je was m'n beste keus!


PS. Ik weet dat jullie nog een update over Salta van me tegoed hadden, maar geloof me, het is de moeite niet waard geweest:
Na de eerste nacht hadden we vol goede moed excursies en vliegtickets geboekt (nooit meer bus, nooit meer bus!), maar na een terrasje in het zonnetje kwam de regen die ook ons geluk weg deed spoelen...
Er gingen géén excursies wegen de Dakar de komende dagen, de weersgoden zouden hier ook om blijven huilen en toen we onze vliegtickets bij het kantoor wilden veranderen was deze dicht.
Er was voor ons geen reden om in Salta te blijven, dus zijn we richting vliegveld gegaan in de hoop dat we nogmaals een vlucht konden krijgen, maar door het duivelse weer stonden zelfs de vliegtuigen aan de grond.
9 uur en meer dan 30 potjes pesten verder hadden we dan opnieuw geluk (déjà vu!) en kwamen we rond middernacht, zonder slaapplaats voor die nacht, aan in BA!

Ons geniale plan om 'bij gebrek aan beter' meteen maar op stap te gaan liep al snel in het water toen bleek dat het moderne vliegveld geen veilige lockers tot haar beschikking had (Mr. Backpak meenemen naar Terrazas was geen optie).
Heel wat minuutjes wachten en heel wat happen chocotorta later, lagen we dan op zo'n 20 meter van ons eigen bed in ons appartement, couchsurfend bij de buurman in bed (nee nee Mr. Backpack, ZONDER de buurman).
De Dakar-devil hebben we besloten te vergeten (maar niet te vergeven), na een rouwproces vol met ijsjes, lunchen, drankjes, shoppen, ossenhaas die met de lepel gesneden werd en natuurlijk een laatste bezoekje aan m'n favo-plaats van Buenos Aires, La Bodega.
Je kunt dus wel zeggen dat ik 'Argentina never helemaal zal gaan leaven', want zowel in mijn hoofd, hart als maag, neem ik haar mee, op naar mijn nieuwe avontuur!

Hasta luego
Un beso