Para siempre en mi corazón

Op dit moment heb ik Bolivia net achter me gelaten. Net, want we zitten in de zon te wachten op de bus, maarliefst een paar 100 meter over de grens, terug in Argentinië. Wat hebben we daar de afgelopen paar uur naar uitgekeken!

Gisterenavond hebben we om 8 uur ´s avonds de bus vanuit Uyuni naar Villazon (plaatsje op de grens met Argentinië) genomen, om vervolgens door te gaan naar Salta. Ik had mezelf al lang voorgenomen dat dit mijn laatste bustrip zou zijn... Nou, ik kan je inmiddels zeggen dat ik na deze laatste bus vandaag er de komende jaren geen meer neem! (vooruit, misschien lijn 20 bij hoge uitzondering, misschien misschien)

Na de vreselijkste bustocht ooit, met mensen die de gangpaden zowel staand als zittend vulden, over hobbelige en gevaarlijk smalle paadjes, in de gruwelijkste stank, waren we blij toen we in Villazon meteen een bedrijf vonden die binnen een uur zou vertrekken richting Salta. Het was inmiddels bijna 6 uur ´s ochtends en aangezien we nu toch al in de flow zaten, besloten we dat we het beste maar zo snel mogelijk van de pijn af konden zijn. Helaas bleek dit natuurlijk te mooi om waar te zijn; De afzetters hadden flink beet, maar wij konden alleen maar denken aan een cama en Salta, en dan vooral aan een douche en de zon, en vooral géén bus meer daarna!
Binnen een paar minuten (na betaling natuurlijk) bleek al dat we naar de grens moesten LOPEN, met baggage (afzetters 2.0)
Dus al ruziënd zetten Mr. Backpack en ik onze reis voort richting Migraciones. Die viel niet echt te missen, aangezien heel Bolivia een uitvlucht leek te maken naarArgentinië in verband met de Dakar race.
We sloten aan in de rij en een gevloek, gesteun en gezucht later (deze keer meer over het busbedrijf dan Mr. BP) hadden we al snel vriendschap gesloten met 2 Brazilianen (Drica & Rafaël) en 2 Fransen (Max & Geoffrey)... Samen klagen is toch altijd leuker dan alleen, dus samen hielden we de tijd nauwkeurig in de gaten... De minuten vlogen voorbij, de rij daarentegen bewoog niet en onze bus zou al snel genoeg in beweging komen.
Toen de jongen van het busbedrijf ons nog heel leuk meedeelde dat het in Argentinië een uur later was en ze deze tijd aanhielden (afzetters 3.0), was het mooi geweest en wat dollars en een paar minuten later hadden we de rij gepasseerd. Countdown; 10 minuten!
Nadat het bedrijf ons verzekerd had dat ze een paar 100 meter verderop op ons zouden wachten, zijn we zo snel mogelijk met een taxi naar locatie gegaan, om er vervolgens achter te komen dat de bus natuurlijk al was vertrokken (afzetters 4.0)
Een semi-cama ticket en een paar uur rijker (afzetters 5.0) besloten we met z´n 4tjes (de braziliaanse broer en zus, Carmen en ik - Mr. BP gelukzalig achterlatend bij het kantoor) onszelf op een lunch te trakteren en inmiddels zitten we dan eindelijk in de bus, alweer en we hebben nog bijna 8 uur te gaan voordat ik mijn busverleden achter me zal laten en we door zullen gaan.. De komende uren zullen me zwaar vallen.

Om meteen maar over te gaan naar onze laatste uurtjes in Peru, waar ik de vorige keer was gebleven. Op dit moment lijken deze stukken beter, maar eerlijk gezegd is het wel gebleken dat Carmen en ik niet zo goed zijn met afscheid nemen.
Zodra ik mijn vorige blog geupload had, zijn de bijna jarige Carmen en ik op eigen houtje vertrokken aangezien Marina van de agency niet op kwam dagen. Vliegensvlug (voor zover als dat mogelijk is in Zuid-Amerika) zijn we met een taxi naar de busterminal gegaan, die deze keer groter was dan een uitrit met garage, om alsnog onze tickets te bemachtigen, die onze babysitter ons nooit had gegeven (lieve ouders, vertrouw nooit een eerste indruk). Gelukkig krgen we ditvoor elkaar, en met welverdiende M&Ms in plaats van verjaardagstaart, haalden we beiden 12 uur ´s nachts niet.
Om 5 uur ´s ochtends kwamen we aan bij onzetussenstop in Puno, waar we een hostel namen om bij te slapen en op te frissen. Fris & fruitig kregen we rond de middag te horen dat we nog maar 2 uur hadden voordat we door moesten en dus besloten we deze magere uurtjes nog maar optimaal te benutten.
Lopend langs de leuke straatverkoopkraampjes kwamen we aan bij het hoogst bevaarbare meer ter wereld: Titicaca.
Wat een verademing en pracht was dat! De keuze voor een locatie voor lunch was snel gemaakt en niet veel later zaten we te genieten van een verjaardagslunch (die voormij bestond uit de laatste echte Peruaanse ceviche) aan het water. De tijd konden we helaas niet vertragen, maar we holpen een arme vrouw daarmee aan de restjes van onze maaltijd en een tuktuk hielp ons naar het hostel... Op naar La Paz!

La Paz, de hoofstad van Bolivia, de stad van de vreze (paz=vrede), waar we om 10 uur ´s avondsaankwamen om deze zo snel mogelijk weer te verlaten. Wat een vieze, drukke stad is dat!
We voelden ons totaal niet op ons gemak en aangezien de busbedrijven reeds gesloten waren (het idee was om door te gaan naar Uyuni) zaten we vast in deze nachtmerrie.
Een vriendelijke man van het informatiebureau raadde ons af om verder te zoeken en begeleidde ons naar een hostel, waar we meteen contact probeerde op te nemen met het vliegveld, zonder gehoor...
In het hostel was alleen de bruidskamer vrij (alsjeblieft toekomstige echtgenoot, doe me die niet aan) en na een paar slaap in het huwelijksnestje probeerden we opnieuw een bus of vliegmaatschappij te bereiken om zo snel mogelijk te vluchten uit deze stad, maar opnieuw, zonder resultaat.
In een taxi, met een chauf die schietgebedjes bleef maken, namen we de route richting vliegveld, mensen die de snelweg aan het vegen waren ofuit busjes stapten en overstaken ontwijkend, om het vervolgens maar rechtstreeks bij de maatschappijen te proberen... geen resultaat, alle vluchten voor de komende 2 dagen zaten vol.
Alles beter dan terug naar die stad, dus we zijn hierna afgedropen naar de subway op het vliegveld, busmaatschappijen mailend en hopend op 2 passagiers die niet zouden komen opdagen. Na bericht dat de bus ook al vol zat voor die dag en de zoveelste keer dat puppy ogen bij de vliegbalie niet mochten baten, verloren we onze laatstehoop en zochten we troost bij lekkere snacks. Zodra we ons zelfmedelijden wilden sussen met een hoop calorierijke vreugde, kwam een man van de vliegmaatschappij aangesneld (voor zover als dat mogelijk is in Zuid-Amerika) en sprak de verlossende woorden! Een aantal calorieën bespaard, een aantal Bolivianos armer, waren we dan voor maarliefst 40 minuten in de lucht.. Onze dag kon niet meer stuk en Bolivia leek meteen stukken mooier!
We konden dan ook niet wachten om eindelijk aan onze mooiste trip te gaan beginnen!

Aangekomen op het kleinste vliegveld ooit, namen we een taxi naar het ´centrum´. Deze rit had een duur van mas o menos 5 minuten, door waterplassen heen en langs kinderen die hun behoefte midden in de ´woestijn´ deden. Onze stop was natuurlijk in de enige 2 toeristische straten en een hotel was dus snel geregeld, waardoor we lekker een drankje op het terras konden nuttigen, om bij te komen van de afgelopen reisdagen.
Liep ietsjes anders dan gepland, want zodra het drinken voor onze neus stond, maakten de zon en helderblauwe lucht plaats voor een zwarte massa en in de verte kon je de regen al zien vallen.
De donder kwam sneller dan onze rekening en al schuilend voor de massieve ijsblokken, stortbuien en blanke straten, zijn we van agency naar agency gegaan om onze 3 daagse 4x4 trip door het mooie, hopelijk zonnige Bolivia te boeken. Nog steeds voldaan, ondanks het weer, hebben we de eerste dag hierna afgesloten met het typische gerecht Pique Maccho (voor Carmen althans, want het bestond uit vlees, worst, groenten, véél ui, saus en frietjes... Vanaf nu staat ie beter bekend als de ´Boliviaanse kapsalon´) en hebben we onze ervaringen gedeeld met onze buur-tafel-delers Max & Fabian (Duitsland).

7 januari: Nieuwe dag, nieuwe kansen. Met mijn goede been uit bed gestapt, stond ik letterlijk springend en kakelend van enthousiasme, nieuwsgierigheid en energie te wachten op onze Jeep.
Deze bleken Carmen en ik te delen met een gezellig Nederlands stel (Freek & Kirsten), een Braziliaans stel (Daniël & Maya) en niet te vergeten chauf Lino, die tegelijkertijd de rol van kok en gids op zich nam. Onder Lino´s nom van ´Ik ben vanaf nu jullie vader, de jeep is mijn vrouwen wij zullen de komende dagen doorbrengen als familie´ begon ons avontuur.

Waarom heeft deze blog de naam ´voor altijd in mijn hart´ (para siempre en mi corazón)?
De tegenvallertjes van de afgelopen dagen vallen totaal in het niets, geen enkel verhaal over Bolivia is gelogen en ik hoop dan ook dat jullie me geloven als ik zeg dat dit land de mooiste natuur te bieden heeft die ik ooit heb gezien, met een diversiteit die ik tot op de dag van vandaag nog nauwelijks kan bevatten.

Dit alles mede mogelijk gemaakt door het gezelschap waar ik me te midden bevond en Lino, die alhoewel zijn slogan voor 3 niezen stond voor 1 geld, 2 liefde en 3 werk (dinero, amor y trabajo), was het overduidelijk dat hij liefde op 1 had staan in het dagelijkse leven en hij gaf dan ook zijn ziel voor werk en tijdelijke families, allemaal om hun de ervaring van hun leven te bezorgen. Die paar extra zielige Bolivianos die hij verdiende aan de welvarende toerist leken meer een kleine bijkomstigheid.
De afgelopen 3 dagen heeft Lino voor ons gezorgd alsof we daadwerkelijk zijn kinderen waren: de lekkerste, typische maaltijden werden ons voorgeschoteld, de mooiste verhalen zijn ons verteld, de mooiste plekjes zijn getoond en de meest merkwaardige baños naturales zijn gebruikt, wanneer een van ons om ´pipi´ of ´pupu´ vroeg.
Stiekem sloten we niet alleen Bolivia, maar ook deze man langzaam aan op in ons hart.

Na verscheidene internetloze, nog steeds telefoonloze, bereikloze en batterijloze dagen (deze blog schrijf ik op het moment op papier) heb ik nog steeds niet de gelegenheid gevonden om mijn foto´s aan jullie te laten zien en ik hoop dat het wonderbaarlijke effect, in het speciaal van de foto´s van plaatsen waar ik de afgelopen dagen geweest ben, niet verloren zal gaan door de kwantiteit waarmee ik ze zo spoedig mogelijk zal uploaden.
Wat ik gezien heb van Bolivia kun je niet over een kam scheren: Ieder stukje is uniek en heeft zijn eigen charme.
Van zon tot regen, van hoog tot laag, van vulkanen tot sneeuwtoppen, flamingo´s tot lama´s, groene, zeeblauwe en rode meren tot zoutwoestijnen, versteende bomen tot stenen bedden (die nog slechter lagen), warmwaterbaden tot stinkende geisers, treinkerkhoven tot plaatsen waar je nog niet dood gevonden wilt worden en opnieuw keien, stenen en oja, ook nog keien.
Iedere minuut is opnieuw een openbaring, achter iedere berg schuilt opnieuw een nog onwerkelijkere verrassing en op het moment dat we een lunch hadden gehad tussen de flamingo´s en vicuñas (combi tussen hert en lama), met besneeuwde bergen en vulkanen op de achtergrond die de helderblauwe lucht onderbraken, aan een felgroen-blauw meer dat de vorm had van een hart, kwam het besef dat dit wel eens het hoogtepunt van mijn exchange semester kon zijn en dat ik iedere seconde wilde vastleggen, opzuigen en koesteren ter herinnering in het diepste van mijn hart.

Vandaag is het 10 januari (inmiddels, op het moment van deze upload niet meer), wat wil zeggen dat er nog maar 5 dagen zullen verstrijken voordat ik terug zal vliegen naar Nederland en Zuid-Amerika voor nu achter me zal moeten laten.
Voor nu, maar voor nu nog niet, want Salta wacht ons nog op...
Voor nu, heel veel lieve groetjes, een fijn weekend en tot gauw
Voor nu, want vooruit ligt het warme vooruitzicht naar de hereniging met Nederland, waar bij jullie nog altijd mijn hart ligt