Vacaciones zonder kapsones

En dan ineens die spontane ingeving... Wat als ik nou gewoon nog eens een blog schrijf vanuit ieder land waar ik ben de komende weken en ik alle lezers een doorscrollen zonder einde in zicht bespaar?
Eigenlijk vertelt een blog best wel veel over hoe het er op dat moment voor staat of heeft gestaan: Mijn vorige was een ´samenvatting´ van de afgelopen 2 maanden, een drukke en hectische tijd, waarin een hoop dingen zijn gebeurd. Waarom alleen een blog schrijven als ik veel te vertellen heb? Waarom niet ook gewoon op een moment dat ik alle tijd van de wereld heb en gewoon gezellig even wil buurten? Dit wordt waarschijnlijk mijn meest uitgebreide, gedetailleerde en kortste blog ooit: Met een spreiding over 4 dagen en een locatie als ´Punta del Este, Uruguay´ zou dat ook niet anders moeten zijn naar mijn mening.

Op het moment is het 9 uur ´s ochtends... Terwijl Carmen nog ligt te slapen, heb ik net buiten genoten van mijn ontbijtje, terwijl de zon langzaam achter de wolken vandaan komt en zijn weg naar de top probeert te vinden. Eigenlijk is iedere dag hier min of meer hetzelfde (op het blog schrijven na natuurlijk). Zometeen zal ik mijn loopkleren uit mijn backpack halen, om vervolgens tussen alle andere toeristen en lokale bevolking mijn weg over de boulevard uit te stippelen en te zigzaggen door de menigte, onder het genot van een wazig zonnetje en een fris briesje vanuit de zee, die zijn aanwezigheid over Punta verspreidt met de geur van vis en zout. Tegen de tijd dat ik wakker en niet zo fris terugkeer in het hostel, zal de zon zijn weg ook uitgestippeld hebben en zal de rest van Punta ook langzaam ontwaakt zijn. Langzaam, zoals het de rest van de dag zal voortgaan en zoals het hoort, op een vakantielocatie als deze.

Op dat moment komen Carmen en ik bij de orde van de dag: Wat MOETEN we vandaag doen? Aangezien dat lijstje binnen 2 seconden af is, gaan we daarna door met wat we vandaag WILLEN doen... Geloof me, dat lijstje is net zo snel klaar. Dus slenteren we langzaam naar de busterminal en binnen deze 5 blokken voelt het alsof we op een parilla liggen. Overduidelijk is de stad wakker, de zoute lucht van de zee mengt zich met de geur van een asado en aangezien de waas voor de zon opgelost is en hij zichzelf nu toch echt laat zien, zouden wij net zo vlot het vleesje kunnen zijn wat zich op de BBQ bevindt. Hoogste tijd om het dus nog langzamer aan te doen! Na een interessante busrit van zo´n 20 minuutjes, langs de barretjes, zee, ontelbare hoeveelheid hotels en met als hoogtepunt de dubbele brug die als een achtbaan voelt, komen we dan ook aan op een bijna uitgestorven strand. De naam Bikini doet het strand op dat moment niet zo´n eer aan, aangezien je alleen wat families met behoorlijke toeristische vrouwen in badpakken ziet, of spinnetjes in een lapje stof die je nog geen bikini kunt noemen.
Moe van onze lange reis en verveelt door het uitzicht, vallen we dan ook uitgeput in slaap op het nog koele zand...
Om vervolgens met een half verbrand lijf wakker te worden in een brandende zon, op een strand dat zich heeft ontpopt tot een festival, met overal drinkende jongeren en een DJ die het strand met opnieuw nieuwe invloeden vult. Hoogste tijd om ook maar eens actie te ondernemen!
Zodra ik mijn blanke/rode, tere europese huidje van verschillende lagen zonnebrand heb voorzien en ik inmiddels mijn eerste slokken lauw water naar binnen heb gewerkt, komt onze zeehond, aka witte haai, aka Carmen alweer met een glimlach en natte huid het water uitgesjokt, de beurt is nu aan mij.
Dus na vrij charmant over het hete zand gesneld te zijn, de mosselschelpen ontwijkend, kom ik aan bij de challenge van de dag: Zal ik de zee vandaag tot mijn vriend kunnen maken of moeten we zijdelings elkaar elkaars gang laten gaan?
De zee is geen makkelijke, maar als je hem aan je kant hebt staan is het je beste maatje. Wat dit betekent? Simpel gezegd of dat ik een paar keer gelanceerd wordt op het strand als een aangespoelde walvis, of juist opgeslokt wordt door de hoge golven en er geen uitweg meer is richting het veilige strand. Gisteren stond ik voor de grootste uitdaging: Na verschillende walvisacties wilde ik net als Carmen mezelf ook wel eens een zeehond of haai voelen en na de zoveelste hoge golf besloot ik met een duik er dwars doorheen het water te trotseren. Voor de mensen die mij niet heel goed kennen, als ik iets niet ben, is het wel een waterrat, dus deze gebeurtenis staat zeker in mijn top 10 van meest opmerkelijke gebeurtenissen van het jaar.
Zo gezegd zo gedaan, na 2 seconden stond ik weer in de branding en was het hoogste tijd om langzaam mijn rondje langs het water te lopen... Ik denk dat we de zee toch maar bij een vage kennis moeten houden, waarmee je een goede relatie hebt, zolang je elkaar maar niet te veel ziet.

Zodra ik terug kom van mijn tocht langs het strand, genietend van de rust om me heen en met mijn eigen muziek aan, het zand en een verdwaalde golf tussen mijn tenen en de zon die zijn werking doet, is het tijd dat Carmen en ik overgaan naar ons volgende agendapunt van de dag: De dagelijkse hoeveelheid Clericot (een mix van witte wijn met fruit) nuttigen en mensen spotten. Geen onaardige bezigheid en we zijn dan ook met enige regelmaat de laatste mensen die het strand verlaten... Vraag me niet hoe laat, horloges blijven thuis, het enige dat ik weet is dat de zon dan inmiddels onder is gegaan en de DJ naar huis is.
Wanneer wij zelf ´thuis´ aangekomen zijn en geprobeerd hebben het zand van ons lichaam te verwijderen onder een douche zonder licht, verlaten we ons hostel nogmaals om een blokje om te doen en onszelf lekker te maken met alle menukaarten die zichzelf proberen te verkopen. Helaas is het niet zo´n feestje als in Buenos Aires, en zelfs als je de shockerende getallen op de lijst gedeeld hebt door 30 (Uruguayaanse pesos) blijft er een aardig toeristisch prijsje over, maar ik moet zeggen dat we toch iedere keer een toplocatie met zijn eigen charme hebben kunnen ontdekken.

Met een hapje hier en drankje daar komen we aan bij ons laatste punt op de dagelijkse agenda: Gaan we ons Freddo-peil weer op het juiste, hoge niveau brengen (voor degene waarbij dit begrip nog steeds onbekend is: Dat is dé ijsketen van Zuid-Amerika), kiezen we voor een avondje stappen of... allebei?!
Er is meer dan genoeg keus op de vakantielocatie van Zuid-Amerika: Hoe dichter je bij het einde van het jaar komt, hoe meer. Meestal worden we al overspoeld met flyer en bandjes voor de feesten van de avond en af en toe komt de gedachte in me op dat dit toch wel echt voelt als de langverwachte zomervakantie, waar Carmen en ik na anderhalfjaar, ondanks de meer dan geweldige avonturen die we al hebben meegemaakt, toch wel echt naar uitkeken.
Dus na een lange nacht en een wandeling richting bedje terwijl de zon alweer langzaam opkomt en de harde wind gaat liggen, is het ook voor ons tijd om te gaan liggen... De volgende dag hebben we namelijk weer veel op de planning staan!

Zoals je wel kunt lezen hebben wij het erg zwaar hier. De dagen gaan in kalme golfjes voorbij en zoals wij iedere dag een extra laagje bruin op de huid krijgen zijn we ook iedere dag meer uitgerust en komt het einde van onze exchange dichterbij...
De laatste dagen van het jaar, de warmste dagen van het jaar en de meest ontspannende dagen van het jaar, het is een rare combinatie. Op het moment zijn Carmen en ik nog druk bezig met uitzoeken wáár en hoé we het uiteinde gaan vieren: Opties genoeg, daar zal het niet aan liggen. Het voelt apart om deze feestdagen zo ver van huis te zijn, misschien is vreemd zelfs een beter woord, maar het is een ervaring die we opnieuw maar weer meepakken en opzuigen.
Het was een jaar vol belevingen en ontwikkeling, een jaar zoals ik nog geen ander jaar heb gekend en een jaar zoals ik misschien wel nooit meer zal kennen. Ik heb genoten, ik geniet en zal genieten, meer dan ooit tevoren... Na een jaar met een ´13´ er in, kan het alleen maar beter worden, nietwaar?

Omarm elkaar gedurende de jaarswisseling, zoals ik dat met de zon zal doen.
Omarm de nieuwe kansen, zoals ik dat met mijn laatste reislocaties zal doen.
Omarm het nieuwe jaar, zoals ik dat binnen een paar weken met jullie zal doen.
Ik denk aan jullie lieve mensen in de kou, nog eventjes, het einde van de kou is in zicht zoals mijn uitwisseling dat is... (Tenminste, dat hoop ik, van 40 graden naar -10 klinkt nu niet echt heel aantrekkelijk)

P.S. Voor de geïnteresseerden even een update over de status van mijn relatie met Mr. Backpack: Na enkele honderden meters hebben we besloten beiden een andere weg te nemen en een scheiding aan te vragen. Op het moment spenderen we de nacht nog steeds naast elkaar, maar met zo weinig mogelijk onderling contact... We hebben nog een paar rustdagen, maar ik vrees dat onze relatie niet meer zo close zal worden als de verhouding die ik heb met de zee. Daarnaast moet ik zeggen dat er vrienden voor in de plaats gekomen zijn: De afgelopen 2 dagen zijn we opgetrokken met een super enthousiaste gezellige groep Mexicanen, die zowel ons vakantiegevoel als ons spaanse level een boost hebben gegeven. Niet dat een van jullie dit ooit zal lezen en als er al iemand is die een poging waagt het ooit zal kunnen lezen, maar muchas gracias y mucho gusto... Ik kan niet wachten tot wat er nog komen gaat!

Tot de volgende locatie: Peru!
Un beso,