Mijn mindful-less: een Indonesische vogelvlucht
Blijf op de hoogte en volg Kay
27 Maart 2017 | Indonesië, Canggu
Voordat je begint met lezen, waarschuw ik je alvast: ik schreef in 3 weken tijd een schriftje vol. Dit verslag is komt niet overeen met de inhoud van een of andere tripadvisor, foodblog, of dagboek...
Zie het als de (on)zinnige verhalen, gedachten en trips die naar boven zijn gekomen tijdens mijn Bali avontuur: het ietwat aparte verslag van de individuele reis van een intolerante social hashtag fitgirl die even terug ging naar zichzelf, met alleen zichzelf.
Dit schriftje, deze zwijgende reispartner, heeft er dan ook zeker aan bijgedragen dat ik niet knettergek van mezelf ben geworden... Gedachten moeten stromen om losgelaten te worden, en dus bleef mijn hoofd vrij van woorden door het schrijven op kladpapier; heel mijn reis vind je hier!
Laat het me vooral even weten als je het einde hebt gehaald :)
6-3-17 #dagliefboek
Mensen doen zo vaak aan challenges... Ik vind dat maar onzin.
Desalniettemin, ben ik bij toeval nu al in een challenge beland: de '1-fitbar-a-day' challenge: half omkomend van de honger in het vliegtuig, kan ik nameljk niet anders dan aan eten denken... en met 'aan eten denken' dwalen mijn gedachten dan ook telkens af naar Orangefit proteïnebar numero 2, die in mijn rugzak zit, maar moet wachten tot morgen... want het toeval wilt dat ik er precies 1 heb voor iedere dag: 20 dagen overlevingsvoer van Orangefit, 20 dagen Bali... Let the gains begin!
------------
Het duurde, tussen mijn hongeraanvallen door, ook niet lang voordat ik na ging denken over mijn voorstelling van Bali: Bali als in een balie, waar je terechtkomt met je vragen of klachten; op je gemak gesteld wordt tijdens het wachten; waar je opties en wellicht antwoorden worden aangeboden, zodat jij voldaan en gerustgesteld de balie verlaat...
De vragen zijn in een wirwar geschetst, nu maar hopen dat ik een bekwame receptioniste tref!
8-3-17 #dagliefboek
Wat een reis, op nauwelijks eten!
Moe en hongerig ontmoet ik op het vliegveld Maderasta, een lokale gids die me meeneemt naar Seminyak en vanuit zijn 'you happy, me happy' slogan al wat van de omgeving van Canggu laat zien (zijn hometown, dus ik zie zelfs zijn huis), zoals rijstvelden en tempels. Écht happy ben ik echter pas lang na de gefrituurfde bananen en tempeh: wanneer ik om half 10 's avonds aan ordinaire kip met sla zit... Terima kasih (=dankjewel)!
------------
De volgende dag en te veel IDR (indonesian rupiah) lichter, sta ik om 6.30 uur klaar om naar Gili Air te gaan... ongeduldige Nederlander? Nee hoor, busje komt gewoon niet (zo). Geluk bij een ongeluk, want zo ontdek ik het groene Gourmet Café, waar ik nu aan mijn vegan cappo en sportersideet-proof eiwit-omelet zit.
Tussen de individuele, mid-age, mannelijke Aussies, met een half-meeluisterend oor en kauwende mond, vang ik tussen al het "aye aye mate" op dat ze stuk voor stuk hier zijn gekomen met een vrouw, waarna werk, joy en life... happened. Blijkbaar zijn ze er echter van overtuigd dat ze "everyone happy" kunnen maken.
Mijn nieuwe missie deze weken: andermans tafeltjes afluisteren!
En to be honest: mannen die het over avocado's hebben terwijl ze van hun groene smoothies slurpen... die kan toch niemand weerstaan?!
-----
Ben ik weer... Mag ik mezelf even uitlachen? Volledig in de veronderstelling dat het tussen die scooterlucht overal naar zoete wierook ruikt, realiseer ik me dat dit de verse donutlucht is van buurman Dough Darlings (best een goed idee toch: wierookstokjes met donutlucht?!). Misschien dat de warmte en het 3 uur wachten op mijn bus toch naar mijn hoofd... Hey busje komt (alleen niet 'zo')!
9-3-17 #dagliefboek
Let's start and end this met 'most amazing pancakes ever!' Guess dat ik officieel food-obsessed ben...
Kan het simpelweg niet helpen: zeker op vakantie ben ik continu bezig met 'niet ziek worden' en dus zoveel mogelijk de leuke plekjes zoeken om te eten (drinken probeer ik in m'n uppie namelijk ook al niet te doen). Oke, winnaar tot nu toe: de roze dragon fruit pancakes en huisgemaakte peanut butter choco mousse bowls bij Gili Bliss op Gili Air!
Oke 2.0: schrijven wordt onderbroken door de hele Bliss crew die "Happy Bday" zingt en een geweldige creatie heeft gemaakt voor een gast... Het tekent de meeste lokale mensen hier. Yes, iedereen leeft van toerisme, ze willen allemaal dat jij op hún fiets rijdt, bij hen op de wagen met paard stapt (die arme beestjes, maar dat krijg je als er geen gemotoriseerd vervoer is toegestaan op een eiland) en natuurlijk aan tafel schuift om te eten. Dit alles laten ze je het liefst doen voor een relatief veel te hoge prijs, maar nooit zijn ze opdringerig, altijd beleefd, relaxed en oprecht (?) geïnteresseerd.
------
Is er al zoiets als 'jezelf tegenkomen?' Los van mijn merkwaardige gepensioneerde kamergenoot uit Hong Kong, shuttlemedereizigers en natuurlijk local driver Maderasta heb ik nog niet echt contact gehad met anderen (bewust weliswaar).
Ik denk dat de avonden nog wel een dingetje zouden kunnen worden: alleen naar de zonsondergang kijken om half 7 tijdens het diner op het strand is niet hetzelfde, en wat je daarna in het donker gaat doen is lastig... Gisteren was dit geen issue trouwens: tijdens de buitenbioscoop op het strand vielen mijn ogen bijna dicht en na het gesprek met Mr Hong Kon helemaal! Even die batterij opgeladen dus!
En nu kom ik met mijn roze (pancake) mond en detox (juice) buik nog te laat voor mijn eerste yogasessie op het eiland... rondje rennen ter verkenning dan maar?!
-----
Guess I changed my mind: guess that's why I'm here ;)
Niets rustig naar het verblijf en een run... Nee: huppelpasje naar de yoga om vervolgens gehaast en 5 minuten te laat in de puppy dog te vallen. Yaay, welcome home! Goede sessie, doet me denken aan thuis en tegelijkertijd even aan niets... maar wat ben ik blij dat ik mijn spieren weer even voel!
Weet je wat nu zo mooi is? Dat ik niet klaag! Althans, ik was net zelfs aan het bedenken waar ik mogelijk over zoú kunnen klagen! Hoe dat dan zo komt? Nou, tegen wie moet ik klagen? Wat is er leuk aan klagen als je geen Klaagmuur hebt? Geen oor of iemand waarmee je lekker pessimistisch verstrengeld kunt raken? Niet dat ik zo'n zeur ben (toch?), zeker de afgelopen tijd niet, maar vakanties staan hier bekend om, nietwaar?
Maar wat áls ik zou klagen... over wachten, eten, kamers, benauwdheid, hè gedver: dan zou ik dus verstrengeld raken in mijn eigen negatieve spiraal. Oftewel, lekker niet doen dus! Gewoon nog maar een sip van detox juice 2.0 door mijn bamboorietje nemen, poging tot hoola-hoopen wagen, en door de hitte terugslenteren vanuit de yoga naar mijn accommodatie om mijn nieuwe badpak (yaay zo mijn best voor gedaan om die eentje te kunnen bemachtigen) aan de hele onbekende wereld te showen haha!
Morgen: Lombok!
Update 0.5 minuten later: ik kan niet hoolahoopen dat die stomme cirkel gaat nu lekker even niet m'n yoga zen mood verstoren!
------
Aangezien ik alle regels maar moet laten varen, dan ook maar meteen de onzinnige regel die ik mezelf heb opgelegd dat ik max 2x per dag hier iets schrijf (HALLO KAY, LIVE A LITTLE!). Zojuist had ik namelijk het meest geniale plekje van Gili Air bemachtigd: de ligstoel op het strand récht tegenover DE schommelspot van het eiland... Geweldig!
Het was namelijk op dat moment nog 'stilte voor de storm', want voordat ik het wist stonden er rijen toeristen te wachten en te vragen of ik een foto wilde maken... Kijken naar toeristen die op hun beurt ergens naar kijken, met een grote kokosnoot in de zon, love it. Het laat me even voelen alsof ik niet een van hen ben...
Waarom willen toeristen toch nooit toerist zijn?
-----
Super grappig trouwens: hoor ik mijn naam hier ineens op Gili! Staat daar 'toevallig' Joep Bik (studiegenootje van BSc IBA, Tilburg), die hier blijkbaar een jaar is om te werken voor de duikschool waar ik verblijf! De wereld is klein hoor, of mijn kring is groot, want blijkbaar ben ik pas de tweede die hij 'random' tegen het lijft loopt... Bestaat er zoiets als toeval?
10-3-17 #dagliefboek
Sweaty sweaty, zo zit ik bij mijn favo breakfast spot Gili Bliss: gedoucht en wel om 8 uur ben ik de eerste gast, dat dan weer wel, maar m'n rondje eiland vanochtend (wandelend zo'n 1,5 uur; hardlopend een dik half uur) heeft er aardig ingehakt... jeetje wat lekker!
Zoals de meeste mensen op Bali een scooter huren, huren ze hier een fiets, en huur ik niets... Niet voor die €2,50 per dag hoor, maar ik heb alle tijd dus beweeg ik liever zelf even een beetje. Zal vast wel iets mentaals zijn ook: heb nu al bijna een week niet getraind en dat voelt toch een beetje onwennig... en dubbel, want waar ik enerzijds meteen het idee heb dat ik meteen 5 kilo zwaarder ben en me afvraag of ik over anderhalve week het einde van een wod (workout bij Crossfit) nog wel haal, is het anderzijds ook vrij confronterend om op een foto met 2 mannen te moeten dat jij eigenlijk 'the man' bent met benen en schouders die 2x zo breed zijn... Maar hé, je wilt wat he, niet zo zeiken dus... Dus dat, never ending story!
Jammer dat ik de pancake geur van nu niet mee kan nemen naar huis trouwens... In combinatie met de vals zingende lokale bediening (geweldig die Miley Cyrus en Bieber songs), raak ik inmiddels aardig afgeleid tijdens het schrijven. Zo nog even verbranden op het strand en dan door naar Senggigi (Lombok). Heb toch nog maar even niemand verteld dat de Rinjani vulkaan die ik ga beklimmen officieel gesloten is nu in verband met het regenseizoen... De politie snapt vast ook wel dat ik niet voor 'niets' naar Lombok kan gaan, toch?!
-----------,
Oke, ik loop nu al een paar uur rond in een t-shirt waar heel schattig en klein "Dream Big" op staat geschreven en ik erger mezelf er behoorlijk aan... Wat heb je aan dromen? Ik wens niemand de meeste van m'n dromen toe, zo leuk zijn ze in ieder geval niet. Los daarvan dus: wat héb je aan dromen? Dromen hebben mij niet naar dit idyllische eiland gebracht hoor! Oftewel, misschien een beetje afgezaagd, maar hoe leuk en aardig die quotes soms ook kunnen zijn... nu even niet. Maar goed dat de aandacht afgeleid wordt van die tekst naar de natte bikiniplekken op m'n shirt... Dussss.
Of er al dingen zijn waar ik spijt van heb op dag 5? Misschien had ik meteen een hogere factor zonnebrand moeten smeren: dat hadden mijn rode, onder de zware backpack verborgen gaande schouders vast leuker gevonden... Nee echt?! Hm, misschien toch langer op Gili moeten blijven om te leren duiken? Het is namelijk echt een duikersparadijs hier (geen must hoor, vermaak me zo ook prima) en het blijft zo'n dingetje van 'dat zou ik toch eens moeten doen'. Van de andere kant, had ik dit met de tijd die ik nu heb ook niet anders willen doen: ik heb nog geen 3 weken en je wilt zoveel... keuzes, keuzes. En dan zijn er simpelweg te veel andere dingen die ik liever zie of doe hier.
"Maar dan ga je toch gewoon een keer terug naar Bali?!" Nee, ik ken mezelf, zo werkt dat niet voor mij. Je doet het goed of niet: óf je gaat 1x en dan is er genoeg anders leuks of je blijft 1x heel lang... tja je commit en bind je of je vliegt door hè ;)
-----
Deze krijgt een titel: Het horrormeisje met shampoohaar.
Ik ben aan het wachten op de boot naar Lombok. Een stukje verderop zit een eind-twintiger non-stop naar zijn laptop te staren. Tussen ons in komt een meisje zitten met een lang, dik vest en lang, dik blond haar. Wat er als eerste door mijn gedachten gaat is hoe zij het in godsnaam uithoudt in die hitte met haar zware, losse haren en lagen kleding alsof het vriest. Het tweede is hoe het mogelijk is dat zij zo fris, fruitig en naar shampoo ruikt onder deze omstandigheden; het derde dan ook dat ik dit hoe dan ook, ondanks mijn tweede douche deze ochtend, zeker niet doe.
Anyways, ik stap de boot op en haar lucht komt me weer voorbij. Ze gaat naast me zitten (kun je nagaan, echt heel de boot zit stampvol met locals, dus aardige prestatie) en vraagt me wat ik ga doen. Zodra ik vertel dat ik onderweg ben naar Senggigi om de Rinjani vulkaan te gaan beklimmen, verdwijnt het licht uit de Russische Darya haar ogen en maakt plaats voor een kille doodsangst. De hele bootrit kan ik vervolgens niets anders doen dan sprakeloos in die ogen kijken (such a love story) terwijl zij trillend over haar bijna-doodervaring vertelt op die vulkaan... Great mensen, daar gaat m'n trip.
Behoorlijk twijfelend stap ik daarna het land op om alsnog te informeren bij verschillende bedrijven, aangezien het volgens Darya fout ging bij de gids en gekozen route. Even probeert ze me over te halen om samen met haar naar Kuta Lombok te gaan, maar ze kent mij dan ook niet: als iets in mijn hoofd zit, gaat het er niet zomaar uit. Iets met altijd het randje op moeten zoeken ofzo (hopelijk niet het bergrandje deze keer), ondanks bijvoorbeeld mijn zwakke enkel, astma, ongeschikte uitrusting, voedingsproblemen, weersomstandigheden, politietaferelen wegens illegale activiteit, en uhm, moet ik nog even doorgaan?
Waar ik enerzijds zo bewust en verstandig voor mezelf zorg, ben ik anderzijds altijd op zoek naar een uitdagende prikkel, punt.
De zwijgende laptopper blijkt zo aso niet en in de shuttle naar Senggigi stelt Nick uit Californië me gerust om toch gewoon te gaan. Volgens mij is dit de eerste persoon die qua gespreksstof en humor aardig met mij op een lijn zit sinds mijn aankomst, dus de spanning is grotendeels verdwenen wanneer ik uit de shuttle stap. Nederlandse Homestay eigenaresse Suzanne doet er volgens nog een schepje bovenop wanneer ze haar relatie met de tour operator toelicht en geboekt is de trekking!
Oh, en toch niet 2 dagen, maar 3... want zoals ik eerder al zei: als je het doet, moet je het goed doen!
11-3-17 #dagliefboek
Cutest ringtone ever: het gebrabbel van je baby... Die moet ik onthouden voor over een jaar of 10 ;)
Het is 7 uur 's ochtends, en na een rit van 2 uur zit ik nu te wachten in Senaru totdat mijn Rinjani trekking begint, starend naar een bord dampende banana pancakes... Gedver, wat vind ik het toch onbeschoft om eten af te wijzen, maar no way dat ik dit, zeker nu, ga eten. Als ik de verhalen mag geloven, worden deze dagen zwaar genoeg... Koppie thee dan maar en beschamend even afwachten of man-met-geniale-ringtone zo nog met iets anders aankomt of dat ik met lege maag aan de klim begin.
Oh, ha, nog geen minuut later komt een jongen met de raarste vierkante banaan ooit aangesneld ("two banana coming soon miss")... OMG, nu komt er een tweede jongen op scooter aan, speciaal om nog 2 van die vierkante joekels te brengen. Jeetje, wat schaam ik me, maar gelukkig blijft mijn voorraad droogvoer nog even onaangetast. Benieuwd trouwens wie die andere 4 toeristen van mijn groepje zijn... Let's go!
-----
Het is half 1, lunchtijd op 2000m hoogte (van de 2600 vandaag). Dusss, Die anderen bleken al onderweg te zijn en we 'would catch up'. Ik als optimist dacht dat ik achterop de scooter van mijn tijdelijke guide uiteindelijk als cheater nog beter af was dan de lopers... niets bleek minder waar. Na 100 meter konden we al niet meer verder en begon de echte tocht. Het duurde niet overdreven nog geen 5 minuten of mijn kuiten brandden en sinds lange tijd zat ik weer tegen een hyperventilatie aan. Aangezien mijn tijdelijke gids me vertelde dat we 'just behind' een stel trage Singaporeanen en een Canadese lagen, moesten we zo bij zijn. Een half eindeloos uur later (voor mijn gevoel althans) kwamen we aan bij de INGANG van de vulkaan... huh wat?!
Maar goed dat er zoiets als yoga en crossfit is, waardoor ik mijn mindset en ademhaling aangepast kreeg, probeerde te relaxen en de controle te vinden en voor je het wist sprong, sprintte en zweette ik voor mijn gids uit. Na de 10e keer "you're fast" en "de anderen zijn zeker trager" kreeg ik er vertrouwen in dat we de groep uiteindelijk zouden inhalen. Dat deden we, binnen een half uur en het tempo ging flink achteruit (niet dat ik dat inmiddels nog heel erg vond). Echter, toen een van de jongens daarna al snel genoeg kramp kreeg, werd het tempo zo bizar laag dat al het wachten en afremmen me juist ging uitputten en lichtjes irriteren. Dus mocht ik van de gids de leiding nemen en samen met Celeste (de Canadese) gingen we vooruit en door.
Ben nu al zo blij dat ik dit ben gaan doen! Na al die horrorverhalen is het echt een piece of cake (so far hè) en mijn enige dingetje is dat ik honger heb (cake?). Gelukkig zijn extra begeleiders (ziek veel respect voor) die al ons eten en slaapspullen die vulkaan op dragen bezig met
- haha oke, ik wilde zeggen 'koken', maar tussen het schrijven door wordt het eten al gebracht. Niets over te klagen trouwens: goedgevulde bouillon met veggies, ei, tempeh, tofu en rijst on the side, compleet aangepast voor mij :)
De omgeving hier is prachtig en de natuur en haar geur zijn rustgevend en voelen vertrouwd. De apen onderweg geven het net dat beetje extra en het is sinds tijden (i.v.m. mijn enkel) dat ik me weer compleet vrij in de bossen voel. Zelfs met het weer hebben we geluk! Nu nog hopen dat het zo blijft... en ik kan niet wachten op het uitzicht aan het einde van de dag!
---------
Wooooooow, just wow! Het is nu 16 uur en we zijn zojuist op onze eindbestemming beland: het meer, aangezien we de top onder deze weerstomstandigheden echt niet kúnnen bereiken. Dit uitzicht gaat op het lijstje "mooiste dingen die ik ooit heb gezien", no doubt about that. De kleuren, wolken, een vulkaan in een vulkaan, ik moet er bijna van huilen. Laten we het er even op houden dat die laatste 600 meter klim niet echt een 'piece of cake' was... eerder een taaie, oude boterham. Moet natuurlijk ook nog naar beneden, maar ben al bij al stiekem best verbaasd hoe goed het me is afgegaan, zelfs met m'n enkel!
Na de lunch moesten we eerst door een heel droog, stijl stuk om vervolgens rotsen te beklimmen. Spectaculair, dat wel, maar heftig en pittig. Ik denk dat Dary dit stuk zonder zonneschijn heeft ervaren en weg is geslipt.
Anyways, het grootste stuk lag ik ver voor op de groep, met mijn buddy Willy (de hond die me door deze naam blijft herinneren aan mijn eigen Jimmy thuis) naast me. Af en toe stopte ik, om te wachten op de rest en te genieten van het uitzicht... Werkt nu eenmaal beter voor me dan mijn pas vertragen. Ik kan zeggen dat ik aardig moe ben nu, maar sooo satisfied! En met een luxe tent voor 2 boven op de top, kan ik ook niet zeggen dat daar iets mis mee is nu!
12-3-17 #dagliefboek
Mag ik even terugkomen op dat laatste?! Hell of a night! Voelde alsof ik moest slapen op een koude steen (been there, in Bolivia), maar daarnaast had ik ook nog eens bizarre hoofdpijn en continu het idee dat bij iedere draai mijn maag een driedubbele draai maakte en een eigen meer wilde stichten. Oftewel, super dikke doei lake, ik ga naar beneden vandaag! No way dat ik nog zo'n nacht wil... zwaarste van de trekking is die nacht haha.
Dus, here we go; het eerste stuk blijkt aardig heftig voor mijn Reebok Nano's en enkels: ik val 2x op de eerste paar kilometer. Daarna: dikke prima... het blijft prachtig, maar het mooiste is er bij de afdaling toch vanaf (aangezien je precies hetzelfde pad volgt).
Doei monkeys, doei Willy, Celeste en Bram (een andere gids, die Adurraman heet en ons maar blijft volgen en foto's wil)... Back to Gili!
13-3-17 #dagliefboek
Soms ben ik ook hartstikke gek he: bij terugkomst op Gili neem ik een luxe kamer in mijn eentje, loop ik met kleren en al de douche in en daarna gewoon wéér met mijn vermoeide lichaam een half uur gelopen over het eiland heen om om 19 uur 's avonds te kunnen genieten van een ontbijt (!!) (lees: smoothie met homemade peanut butter en cashewmelk, met een paleo proof ontbijt platter). 11 Uur slaap, nog een douche en de geweldige pancakes verder voel ik me als herboren en meer dan ready om een dag door de zon aangeraakt te worden op het strand... Spierpijn? Not at all!
-------
Oke, de zon was al snel ver te zoeken.. Niet dat ik binnen 2 uur niet alwéér aan het verbranden was... pff.
Dus, wat nu? Toch weer eens paardrijden op het strand? Rennen (niet heúl slim)? Koffie? Zojuist al 2 uur in een boek 'gekeken' met lunch... toch een massage proberen? Vind ik eigenlijk ook nog aardig eng, ook daarover heb ik niet al te beste verhalen gehoord... maar wie is er nu bang voor een massage?! HALLO
Later zal ik de bewolking (ik zal vast nog wel bruin worden, toch?) dankbaar zijn. Meer dan 2 uur voor een relatief dure body massage met gezichtsbehandeling wordt het... want een goedkope durf ik dan weer niet aan, en opnieuw, áls je het doet ;)
Zodra die vrouw me letterlijk beklimt, houd ik figuurlijk mijn hart vast (mijn armen heeft ze namelijk allang onder controle). Niets blijkt minder waar: het geluk wil dat ze de eigenaresse van de salon is en onder het genot van het geluid van de zee en een Bieber-zingende collega (wat hebben die meisjes toch) voel ik de spanning uit mijn kuiten wegvloeien. Zodra ze daarna mijn hoofd ook maar vastpakt, ril ik van top tot teen en gedurende mijn masker val ik, ja echt ík, gewoon in slaap.
Nog voordat ik in de spiegel kan kijken, voel ik dat ik glow. Mijn beeld bevestigt dit, en dan heb ik het niet over een of ander vieze, gladde, B-merk olie. Alsof dat nog niet genoeg is is de zon, zacht en vriendelijk, inmiddels terug. Niet dat die mijn shine gaat vervangen hoor, onder het genot nu van 'de beste espresso van het eiland' houd ik die glow gewoon nog even vast! Zoals Captain Coconut's lunch spot zijn slogan luidde: Meet Eat Sleep Retreat - Well Gili, ýou've been more than good to me!
-------
Wat zijn we toch, nee laat ik voor mezelf spreken, ben ík toch een mens van routine en veiligheid... Als iets goed is, dan is het goed, en zeker wanneer het aankomt op eten hier. Dus doe ik aardig mijn foodie huiswerk en leg ik liever dagelijks 3x zoveel meters af als ik dan weet dat ik niet ziek word... Ik kan me de laatste vakantie dat ik niet ziek ben geweest namelijk niet herinneren, en m'n gedachten gaan vlot 10 jaar terug. Zo zal ik dus morgen weer ontbijten en vroeg lunchen, met dezelfde gerechten, bij Gili Bliss voor vertrek, zit ik nu weer bij Mowies te genieten van de zonsondergang... weliswaar met een ander gerecht, nog steeds zonder alcohol en andere weersomstandigheden (alhoewel het eerst meer bewolkt was, was de zonsondergang bij het kampvuur meer dan prachtig en de bliksem boven Gili T nu is meer dan indrukwekkend), maar bovenal al als een 'andere ik'. Ik mag dan in routine vallen, maar daarmee val ik ook meer en meer als een puzzelstukje in het Gili Air plaatje van rust en ontspanning! Soms kun je toch aardig versteld staan van jezelf... Op naar de zonsopgang en de volgende puzzel!
-------
Mijn pas vertraagt, ik slenter. Nee Kay, jij slentert nooit, o jawel, ik slenter... en ik ben me er meer dan bewust van nu. Maar als ik morgenvroeg ren, mag ik nu dan slenteren? Waarom heb ik zo'n hekel aan slenteren?
Een local haalt me in, en geloof me, die zijn niet zo snel. Meteen versnelt mijn pas. Jeetje, niet alles is een wedstrijd en dit si zeker geen race die ik moet winnen! Waar moet ik in godsnaam 1,5 minuut eerder zijn?! Dat dus... Ha! En nu heb ik 2 Duitsers ingehaald.
Weet je wat wel een nadeel is van al dat geslenter? Zo hebben verkopers nóg meer de tijd om tegen je te zeuren en volgt er na een "Hello, how are you? Transport? Dinner?" nog vaker een "you so beautiful, you so strong".... Jezus, dat laatste ook nog. Als ik sneller loop dan zullen ze dat vast niet zien!
14-3-17 #dagliefboek
Inmiddels zit ik bovenop de boot, onderweg naar Padang Bai (Bali), na een rondje rennen over het eiland en een paar baantjes in de pool... dat laatste is vrij uitzonderlijk, al zeg ik het zelf (zo'n zwemmonster ben ik niet).
Even gepraat met 2 Argentijnse broers zojuist: wat heerlijk om dat Spaans weer eens te horen en spreken met mijn zachte G en niet al te best rollende R... Het blijft toch een beetje mijn tweede thuis: áls ik dan ergens terug naartoe zou willen gaan...
Bij een tussenstop in Lombok zie ik hoe een zwarte lucht het eiland overschaduwt: geen Rinjani te bekennen. OMG, je zal nu maar die rotsen aan het trotseren zijn, ik moet er niet aan denken.
Zodra ik me bedenk dat het toch wel lekker is om weer even top 40 muziek i.p.v. Indonesisch en Indisch gebrabbel uit de speakers te horen knallen, zetten de Gym Class Heroes en Maroon 5 in. Ja, lach maar, was toch mijn favo hit vroeger (kan m'n gezin méér dan beamen vrees ik).
Daarna volgt dé Renesse hit van de Black Eyed Peas. Bij nummer 3, James Blunt, haak ik af... Jeetje, wat een omslag DJ, ga hier niet een beetje zitten janken. Daarna komt Eminem kijken, nu mis ik de box, dus hup ogen dicht, wind in het gezicht en afdwalen maar!
Ik ben zo'n emo als het op muziek aankomt hè: ieder liedje, alle lyrics, moeten onbewust zonodig gekoppeld worden aan een emotie, liefst nog met een specifieke herinnering. Onherroepelijk is dat weer verbonden aan mijn jeugdwens om verder te gaan met piano, zang, dans & musical, voordat die zieke gezondheid insloeg... Ach, je kunt niet alles!
Nog geen uur later is één ding me wel duidelijk: ik heb snel weer eens een lange avond met drankjes en muziek nodig!
--------
Een hongerige, intolerante meid is overal op voorbereid!
dus zat ik zojuist bij Maderasta achter op de scooter door Seminyak, met een tasje vol 'goed groen spul' van Organic Café. Pas 4 uur later zaten we namelijk (zoals ik al deed vermoeden) aan een speciaal voor mij aangepaste nasi bij een local Warung, mét worst yak!
Ergens op een berg in the middle of nowhere zat dit tentje, vanwaar we vervolgens nu gaan slapen in een oerwoud en alles wat we hebben is Arak (de lokale pure alcohol op basis van kokosnoot) en een handje pinda's... Tja, je moet maar echt local willen gaan, doei hotspots.
Oh, en ik zie nog wel een 'bedissue' hier...
15-3-17 #dagliefboek
Toch niet overal op voorbereid dus: deze loooooooooooowcal ervaring van het delen van een BED, en het betalen van een hoofdprijs waren nu niet echt nodig zeg maar (en ik was net zo blij dat ik eindelijk een keer had afgedongen, anti-Hollandse held ook). Maar goed, ik natuurlijk geen oog dicht gedaan en me aan het randje van het bed vastgeklampt. En ook overleefd, los van een verdwaalde arm die in zijn slaap (mag ik hopen) over me heen werd geslagen, en ik subtiel maar vastberaden aan de kant deed. Om 6 uur is slapen sowieso geen mogelijkheid maar, want word je gewekt door de geluiden van de jungle, kippen en varkens. Dus leidt Rita (lokale bewoonster) me om half 7 over hun grond heen en laat me alle gebouwen, tempels, rituelen, planten en processen zien (ze produceren hier geweldig lekkere kokosolie!).
Met de arak nog in mijn maag, los van die aparte nacht, ga ik licht misselijk richting Ubud nu, want er staat een prachtige drukke dag op de planning! De Braziliaanse mid-life crisis en ook nog eens slecht Engels pratende Michelle halen we op... waarop ik vervolgens maar even een detox, toxic-flush juice insla en me op de achterbank verberg: niet zeiken Kay en gaan!
--------
Over vandaag zou ik een boek kunnen schrijven, maar laat ik het voor mijn doen vooral eens 'kort en bondig' houden (ben veel te moe ook).
Na die 'geweldige' nacht ging het nog even door in Ubud:
- Poepkoffie drinken (zonder grappen: de zogenaamde Luwak koffie is de plaatselijke, luxe specialiteit. Deze beestjes eten de bonen en vervolgens wordt hun ontlasting gebruikt om koffie van te maken. Hallelujah)
- Sukawati art market (niet zo spannend)
- Een jongen die vermist raakt in het water bij de waterval Tegenungan (té spannend)
- Bizar commerciële lunch
- Rijstterras Tegalalang in een stortbui
- "We halen de Pura Ulun Danu Temple niet" ...
Dus... De koffie smaakte top, heb nog inspiratie opgedaan voor schilderijen, geweldig verfrissende douche gehad bij die waterval, lunch midden in een rijstveld in yogahouding en bij zonsondergang nog net op tijd bij de tempel! Oh, en niet te vergeten: die Michelle was eigenlijk prima gezelschap en ik was blij even niet alleen met Maderasta te zijn!
Los daarvan is opnieuw een hele dag reizen, met toeristische tussenstops, slopend, helemaal na een dergelijke nacht... Toen mijn 'Uluwatu plan' om Bas (IBA) te meeten niet doorging, besloot ik dan ook om rustig een dag alleen in Ubud te blijven in plaats van als een malle door naar Lovina en Uluwatu te gaan (noord en zuid Bali). Wanneer ik geen plek kan vinden om te overnachten in deze 'zen kern van Bali', maak ik denk ik de beste keuze die ik kon maken! Momenteel zit ik op een kingsize bed en kom net uit het bad van mijn eigen, 2-verdieping honey moon Dutch Master Suite bungalow! Eco-gemaakt, alles is dus duurzaam en in een prachtige stijl gebouwd, maar bovenal is er bijzonder aardig personeel en ligt dit hele complex op een meer dan A-locatie: midden in de rijstvelden van de Campuhan Ridge Walk (locatie waar de film Eat, Pray, Love is opgenomen).
Ik kan niet wachten op het uitzicht morgenochtend! Voor nu geniet ik vooral even van het kabbelende water, de sprinkhanen, vogels en het briesje dat door mijn gordijnen waait...
Wat ben ik toch van de extremen! Morgen dan toch maar een backpackers dorm? Of toch nog een nachtje overleggen met de veel te aardige manager Nosu?
Belangrijkere zorg: all day breakfast en hopen dat ik uitgerust in de opkomende zon wakker word om te genieten van de hike, het uitzicht, The Rice Joglo zelf en Ubud! Zo niet... dan "bali" ;)
16-3-17 #dagliefboek
Ik en mijn interne wekker: stipt om 6 uur gingen mijn luiken open, en niet meer dicht. Prima hoor, want dat geeft me alle tijd om rustig wakker te worden, te genieten van het uitzicht binnen én natuurlijk buiten. Op het balkon, met uitzicht over de rijstvelden, stretch ik een beetje, voordat ik aanschuif voor het ontbijt dat voor mijn neus meteen wordt geplukt en geraapt. Vervolgens wordt het verste omelet dat ik ooit heb gegeten en homemade granola van manager Nosu voor me neergezet. We hebben tijdens mijn eten een lang gesprek over voeding, werk, reizen, maar vooral energie en karakters en ik kan er ondertussen maar niet over uit hoe fascinerend deze man is: vol energie die hij uitstraalt door middel van intense rust... aparte combinatie. Wanneer hij me uitnodigt om die avond samen met de andere gast voor een door hem bereid diner, kan ik de extra overnachting natuurlijk niet afslaan... doei dorm en hello ATM haha!
Na dit uitgebreide ontbijt doe ik de helft van de hike, aangezien de zon aardig brandt en ik nog steeds vind dat ik even genoeg gelopen heb, en momenteel staar ik (los van naar dit papier) naar de slapende kat die op mijn tweede balkon ligt terwijl ik rondjes draai in mijn hangstoel. Tijd voor een ontspannen dagje Ubud! Ik kan hier alles behalve spijt van hebben... niet dat je daar anders ook maar iéts mee opschiet!
-------
De hele 5 minuten van mijn suite naar lunchspot Sari Organik heb ik nagedacht over een keuze die ik mezelf al mijn 'hele' leven opleg en niet lijk te kunnen maken... Ik denk inmiddels dat ik dat ook gewoon niet moet willen ook, maar het blijft altijd een weegschaal die qua overhand altijd balanceert door de omgeving waar ik me op dat moment in bevind. Nu heb ik het niet zozeer over de eenvoudige local of luxe toerist uithangen, maar over enerzijds een met modder besmeurd shirt, blote voeten in het gras en een 'blote billen' gezicht vs hakken, pakken, en lippenstift met een laag op m'n koppie.
Vanaf het begin van de middelbare school speelt dit al: natuur/mens en dier of business, N&T met alle mogelijke economische vakken, word ik dierenarts of 'manager', blijf ik in het dorp of wordt het de stad, paardrijden of crossfit, finance of toch diëtiek en beweging en nu opnieuw: rust, natuur, vrijheid, bewust zijn met het lichaam en geest, of juist rennen, springen, drukte, prestaties, levendigheid en uitbundigheid? Ik weet het niet... nog steeds niet.
Ik hou van Rotterdam, maar thuis in de bossen zijn is heerlijk...
Nog steeds ben ik er echter dus van overtuigd dat ik met goede afwegingen hier een balans in kan blijven houden: zakelijk inzicht met een focus op health gerelateerd concept; later wonen en reizen in groen, maar dichtbij en voor werk in de stad etc etc... Balans, balans, balans, maar wat de juiste percentages dan achter de verhouding zijn? Door middel van welke formule vind je die of moet ik kijken naar mijn innerlijke zelf en intuïtieve gevoel? Haha, daar krijg je het al ;) terug bij af.
-----
Ik besluit dat vandaag een "Stop & Read" dag wordt en drop zodra ik zie en voel dat er een blaar aan zit te komen bij Art Kafe op mijn weg naar het Monkey Forest. Zojuist ben ik over de oude en nieuwe brug van Ubud gelopen, die precies naast elkaar liggen en waaronder zich een bijzondere tempel bevindt... Eigenlijk komt het er dus op neer dat mijn hart die tempel is en die twee bruggen mijn 'dilemma' zijn, om maar even terug te komen op mijn vorige punt.
Praat ik van de hak op de tak? Ja... zo gaat dat dus. Raar eigenlijk hoe je zo de hele dag kunt denken, alleen met je gedachten omdat je nauwelijks iemand spreekt. Los van die duizenden verkopers op straat die je aanspreken (ruuuuuustagh Kay) en de mensen die je leert kennen onderweg, blijft m'n mond grotendeels gesloten (food?). Waarom ik er niet voor kies om naar de partylocaties te gaan of de gezellige hostels en juist zo graag mijn eigen gang wil gaan in mijn eentje?
Nou, technisch gezien zijn het maar 2 weken écht alleen en dit is precies wat ik zo graag eens wilde ervaren en nodig vond. Niets voor mij?!
Nou, misschien juist wel! Begrijp me niet verkeerd, ik houd van sociale contacten, en oppervlakkige gesprekken die getekend zijn door eenvoud kunnen heerlijk zijn... Je lacht ook zeker niet hetzelfde alleen, maar ik geniet er wel van! Continu nieuwe mensen ontmoeten, dezelfde gesprekken voeren en binnen een dag hoi en doei zeggen is leuk, soms, maar kost ook veel energie... en wat levert het je op? Vriendschappen en liefdes for life op afstand? Doe maar even niet... Ik investeer dat liever in de mensen die ik thuis heb, en dus in mezelf hier.
Tegelijkertijd realiseer ik me dat dit alweer mijn laatste echte nacht onderweg is; mijn laatste nacht voordat Xandra er ook is; mijn laatste dag voordat de volgende tocht (naar mezelf... wauw, diep en super spiritueel Kay) begint... Al een half uur lang kijk ik tegen "LiFe, Lift, Smile" aan, dat zal het vast zijn de komende, laatste week.
Dit zou wel eens de beste trip en beslissing kunnen zijn die ik ooit heb gemaakt! Normaal gesproken is de reis/vakantie zelf nooit als deze nu: ik ben dan namelijk continu bezig met dat ik het nú moet waarderen in plaats van wanneer ik er later op terugkijk, heb vaak een soort zeurderig gevoel met continu twijfel wat ik moet doen en of ik nu niet liever thuis zou zijn dan weg... vervolgens schaam ik me daar dan voor en bedenk me dat het gewoon is dat de ervaring van tevoren en daarna zo opgehemeld worden, maar dat je eigenlijk nooit echt van het moment zelf geniet op dezelfde zin (net als bij NYE bijvoorbeeld).
Niets van dat alles is nu van toepassing: ondanks dat ik toch mijn dagelijke social online contacten heb met thuis, ben ik echt vol aan het het genieten en waarderen van het nu en hier. Is dat niet wat mindfulness is? Bali en mijn aanpak doen het vanzelf al... Het alleen zijn, losjes en flexibel plannen, en met name het afwijken daarvan zodra ik het idee heb dat het op dat moment niet als het juiste voelt helpen hier allemaal bij. Gewoon even echt mijn eigen ding doen, en luisteren naar mezelf, niets anders. Het thuisfront heeft al vaker dan eens gezegd dat ik weer meer straal, anders praat en er anders uitzie. Alhoewel dat dubbel blijft om te horen, Co, hoop ik dat dat ik dit, mijn 'echte ik' die ik deels kwijt was, weer terug vast kan houden in Nederland... en dan natuurlijk aangevuld met een extra randje, jouw glanzende randje.
-----
Heb ik recht van spreken? Waarschijnlijk niet. Mijn "kunde" beperkt zich tot oefenen, kijken, luisteren en lezen... maar toch hè, snap ik niet waar sommige mensen wél of juist géén foto's van maken.
Terwijl ik 10 minuten sta te wachten totdat mijn spot voor een prachtplaatje (geen grapje) 'toeristvrij' is, word IK verschillende keren gevraagd om op de foto te gaan... Vraag me toch af wie er hier nu meer voor aap staat?
Los daarvan is het Monkey Forest een prachtgebied, maar wat betreft die apen kan het allemaal leuk en aardig zijn: ik ben als de dood om gebeten te worden... Dus zo snel mogelijk weer naar buiten!
17-3-17 #dagliefboek
Naast mij zitten 3 vrouwen van begin 30 aan een tafel. Ze hebben elkaar zojuist leren kennen via de yoga en praten zo hard dat ik al hun drama en issues kan horen... annoying?!
Blijkbaar ben ik niet de enige: een man naast me, van 68 blijkbaar, loopt na het afrekenen naar de tafel, knielt neer voorziet hen een voor een van goede raad. Ja, het heeft wel iets, die goedbedoelde adviezen, het storten van je hart bij vreemden en het 'iets uit ieders verhaal halen'...
Echter, het zet me ook aan het denken: ik voel me niet connected met al die mensen en hun issues, ook al ben ik er wel onderdeel van; ik voel me niet connected tot de party-backpackers, terwijl ik voor buitenstaanders wellicht ook daar onderdeel van ben. Ik scherm me af van al die negatieve of juist extreme energieën, ik zoek het ook allesbehalve op. Van de andere kant, deed ik vanochtend nog heel mijn verhaal bij de andere gast in the Rice Joglo, zomaar... blijft toch een apart dingetje.
---------
Ben ik nu gewoon té ontspannen geworden?! Zit er gewoon een dag naast met mijn planning! Dit realiseer ik me natuurlijk pas wanneer ik al onderweg ben naar Canggu, dus snel snel een hostelbedje geregeld en 's avonds natuurlijk ontbeten bij het Avocado café.
Oh, en call me crazy, maar morgen om 9 uur 's ochtends is blijkbaar de enige kans om The Open 17.4 (Crossfit work out van The Crossfit Games) te doen, dus ik denk, aangezien het al 12 uur is geweest nu en ik al weken niet getraind heb, maar eens naar bed moet gaan... Want gaan doen we, natuurlijk! Holy lord
18-3-17 #dagliefboek
Jeetje, wat voelt dit goed: verblijf op een geweldige locatie komende week (al viel het hostel ook wel mee voor een nachtje), Crossfit box gevonden en The Open overleefd (plus een nieuwe zweetrivier gesticht), en zojuist met de wind in m'n gezicht op mijn gehuurde scooter (lopen wordt denk ik toch je dood hier) naar een geweldige lunchspot The Shady Shack gereden, waar ik nu fris en fruitig in een briesje zit te wachten op mijn lunch. Lekker een boekje lezen en wegkruipen in m'n kussen, om daarna nog even te genieten van het zwembad en de zon... Het leven is zo slecht nog niet!
---------
Water... zweet, douche, zee, chloor, regen, douche... Eerst wanneer ik bij Voyager (m'n accommodatie) mijn boek lees naast het zwembad: de zon verdwijnt uit mijn toch al prikkende gezicht en harde druppels vallen... om me heen, want bij toeval (?) dekken bladeren mijn hoofd precies. En dus lees ik vrolijk door terwijl de regen om me heen plenst. Vervolgens worden de instructies tijdens de yogales al snel overstemd door een grotere kracht: een stortbui is er niets bij! Grappig genoeg word ik hier juist rustig van. Op het moment dat het zó hard tekeer gaat dat kleine spetters zelfs door de openingen naar binnen druppen en mijn hele lijf voorzien van een dun laagje (oppassen nog dat je niet uitglijdt zo in die charmante poses), realiseer ik me dat dit de tweede keer dus al is vandaag dat ik een lichte glimlach op mijn gezicht heb... door het weer! Opnieuw, alsof het zo moet zijn, gaan we van de regen in de drup tegen het einde van de les, en stap ik vervolgens droog en compleet ontspannen op mijn scooter richting huis en mijn bedje :)
19-3-17 #dagliefboek
I AM HERE. Het begon met dat ik de lyrics van Queen B haar "I was here" in mijn hoofd kreeg tijdens de yogales en het tot me doordrong dat IK-HIER-BEN: bén, in het hiér en nu, en ík, mezelf, niet bezig met al het andere (los van Beyonce dus blijkbaar). De gewaarwording en bevestiging krijg ik daarna ook tijdens mijn eerste uitgebreide sessie met coach Darryl... maar het ervaren, zonder de uitleg vooraf, het spontane besef dat ik me nu al zo bewust in deze situatie bevind, geven ook de kans van slagen van deze sessies nu al een extra boost. Kay - Afhaken: 1-0
Dit 'vier' ik daarna met strand, veel eten, een miezerigere zonsondergang en eindelijk een glas goede rode wijn, maar bovenal: goed gezelschap, want stiekem ben ik toch ook zeker wel blij dat Xandra er nu is!
Water... zweet, douche, zee, chloor, regen, douche... Eerst wanneer ik bij Voyager (m'n accommodatie) mijn boek lees naast het zwembad: de zon verdwijnt uit mijn toch al prikkende gezicht en harde druppels vallen... om me heen, want bij toeval (?) dekken bladeren mijn hoofd precies. En dus lees ik vrolijk door terwijl de regen om me heen plenst. Vervolgens worden de instructies tijdens de yogales al snel overstemd door een grotere kracht: een stortbui is er niets bij! Grappig genoeg word ik hier juist rustig van. Op het moment dat het zó hard tekeer gaat dat kleine spetters zelfs door de openingen naar binnen druppen en mijn hele lijf voorzien van een dun laagje (oppassen nog dat je niet uitglijdt zo in die charmante poses), realiseer ik me dat dit de tweede keer dus al is vandaag dat ik een lichte glimlach op mijn gezicht heb... door het weer! Opnieuw, alsof het zo moet zijn, gaan we van de regen in de drup tegen het einde van de les, en stap ik vervolgens droog en compleet ontspannen op mijn scooter richting huis en mijn bedje :)
19-3-17 #dagliefboek
I AM HERE. Het begon met dat ik de lyrics van Queen B haar "I was here" in mijn hoofd kreeg tijdens de yogales en het tot me doordrong dat IK-HIER-BEN: bén, in het hiér en nu, en ík, mezelf, niet bezig met al het andere (los van Beyonce dus blijkbaar). De gewaarwording en bevestiging krijg ik daarna ook tijdens mijn eerste uitgebreide sessie met coach Darryl... maar het ervaren, zonder de uitleg vooraf, het spontane besef dat ik me nu al zo bewust in deze situatie bevind, geven ook de kans van slagen van deze sessies nu al een extra boost. Kay - Afhaken: 1-0
Dit 'vier' ik daarna met strand, veel eten, een miezerigere zonsondergang en eindelijk een glas goede rode wijn, maar bovenal: goed gezelschap, want stiekem ben ik toch ook zeker wel blij dat Xandra er nu is!
21-3-17 #dagliefboek
En ik maar deken dat 1 schriftje uiteindelijk niet voldoende zou zijn... Xandra en Darryl verschijnen en mijn gedachten verdwijnen, of vinden simpelweg een andere uitweg. Het voeltals een vakantie nu: het sporten, strand/zwembad, de chille vibe die hier overheerst en al het lekkere eten... De yoga en coaching sessies daarentegen geven me net dat beetje extra waar ik naar op zoek was: die prikkel om iets nieuws te proberen, voor mezelf, alleen mezelf.
Aan de andere kant merk ik zoals iedereen dat na de helft van je vakantie het aftellen tot de terugreis al begint en de prikkels vanuit het thuisfront versterken. Ik denk dat het ritme wat ik nu heb gecreëerd en het feit dat Xandra er nu ook is een mooie tussenstap vormt tussen mijn lonely journey en het leventje thuis... en verder gaan we die prikkels mooi even blokken: hoofd uit, telefoon uit en Namaste.
Oh oh, en voor de lezers MOET ik trouwens de spot La Laguna tussen Seminyak en Canggu even delen (nee Kay niet 'moet'... oh jawel, it's a must!!). Bij La Laguna kun je zowel overdag als in de avond terecht voor een drankje of hapje: niet alleen het eten is heerlijk, de plek en beleving maken dit tot een van mijn favo plekjes in Bali. Het is alsof je je in een Oosters, magisch Eftelingpark bevindt, met daarbij nog het feit dat het gelegen is aan het strand, je kunt genieten van de prachtige sunsets, het is overal groen en sprookjesachtig en oh, had ik het al gehad over het eten?! Ik keek mijn ogen er in ieder geval uit!
-------
MANNEN ZIJN WAFELS
- Vrouwen gekookte spaghetti
- Oh, en jij bent een halve wafel.
Aldus Darryl, die moet ik even onthouden.
Mijn gedachten dwaalden tijdens de sessie af zodra het gesprek ging over de lagen van jezelf verwijderen om op zoek te gaan naar je kern...
"Ogers zijn net uien.
- Uien?
- Ja, ogers hebben lagen."
Ken je dat fragment van Shrek? Nou, mensen hebben blijkbaar ook lagen... En vervolgens dacht ik de hele dag alleen maar aan Shrek en zijn ezel.
"You're like a baby.
- Happy happy little baby.
- Be grateful to yourself,
for this practice.
Be grateful to your body.
Be grateful to your mind."
Jammer dat je de poses hiervan niet kunt zien... maar de uitspraken van deze lieve yogalerares moeten me ook zeker even bijblijven.
23-3-17 #dagliefboek
Mijn tempel, mijn hart... mijn huisgenoten hadden dit hoogstwaarschijnlijk afgemaakt met "zie jij hier zand?!"
Nee flauwekul, maar het ís mijn leven: mijn ego, ik.
En nu ik er zo over nadenk: het kop in het zand steken, met twijfels en maskers... dat gekke kind van dat oude fragment had het zo verkeerd nog niet.
Zojuist heb ik mijn laatste coaching sessie gehad, althans voor op Bali. Zometeen ga ik nog een keer naar yoga, heb ik nog een mooi avondje sunset op de beach in het vooruitzicht en ga ik morgenochtend voor de laatste keer mezelf in het zweet werken bij Crossfit en dan was dat Bali alweer... voor nu.
De sessies en heel deze reis hebben nu al aardig wat losgemaakt: het heeft me meer voldoening, geluk en rust gegeven dan dat ik had durven hopen. Los van het zwarte strand, de scooterlucht en ... hmm, ik kom nu eigenlijk al niet verder met negatieve punten, kan ik het dus iedereen aanraden.
Mijn grootste les? Het echte "MIND-FUL-LESS". Wat naar mijn mening een veel betere naam is voor het mindfulness principe... een les voor de mind, om je mind eigenlijk juist leger en vrediger te maken. Kunnen ze dit niet even aanpassen? B.v.d.
----
Heart openers... vanaf nu zijn dit mijn favo poses, sorry puppy dog en pigeon. En terwijl ik ijn hart tussen het luidruchtige ademhalen om me heen open, realiseer ik mem opnieuw dat ik Bali, lekker cliché, in mijn hart heb opgesloten. De yogasessie eindigt met een "denk aan iets waarvoor je dankbaar bent"... Dat invullen is dan ook zo moeilijk niet!
24-3-17 #dagliefboek
Zit je dan... op je blote voeten, in je witte korte nieuwe playsuit, met je curly springende Bali-haar, iced tea en glutenvrije, vegan choco chip peanut butter cookie op het vliegveld, punt.
Dat waren dan mijn allerlaatste zweetdruppels, mijn laatste zonnestraaltjes, laatste Indonesian rupiah en "terima kasih".
Ik betrap mezelf erop dat ik neuriënd in alle rust opnieuw rondslenter, met een licht tevreden grijns op mijn gezicht. Nee nee airport, you won't kill my vibe! Dat is trouwens ook waarom ik in dat zomerse minipakje in de aircolucht ronddrentel. Oh, en iets met zelfkennis... want, aangezien ik 2 uur over heb op dit vliegveld heb ik besloten er een sport van te maken om mijn laatste (omgerekende) €3 zo optimaal mogelijk te besteden en verder vooral rustig om me heen te gluren en andere mensen aan te gapen. Wat dit te maken heeft met mijn nieuwe kleding?
Nou, dat zorgt ervoor dat ik bij iedere leuke tas of parfum denk "nee Kay, je hebt al genoeg nieuwe spullen gekocht". Ha! Noem het zielig of zwak of jezelf voor de gek houden, ik noem het verstandig en zelfkennis... Is dat dan ook weer een kwestie van jezelf voor de gek houden? Never mind. Kwam ik voor die zelfkennis niet hierheen? Niet perse, het was niet zozeer een actieve zoektocht naar mezelf zoals veel mensen dat noemen: voor mij was het meer weer even luisteren naar mezelf, kiezen voor mezelf. Ik wil niet in herhaling vallen, maar volgens mij had ik dat niet beter kunnen doen! Ze zeggen vaak dat mensen na een lange reis merken dat iemand veranderd is... wat wil het feit dat ik zelf al in de gaten heb dat ik veranderd ben in slechts 3 weken dan wel niet (wel, niet, hmm) betekenen?!
Dus zoals ik al zei: Airport, NL, lieve mensen, het weer en mijn ego, you won't kill my vibe!
25-3-17 #dagliefboek
Zit je dan... 2.0... in een kantinelucht die je niet kunt plaatsen. Eentje waar je maag van gaat knorren, alhoewel het je geen trek geeft. De tweestrijd in het vliegtuig maakt duidelijk waar ik vandaan kom en naartoe onderweg ben: alle zwarte koppies die nauwelijks buiten de stoel vandaan komen strugglen met hun plastic bestek om de noedels naar binnen te werken: de rest verorbert een sponzig omelet en iets wat op worst zou moeten lijken... En dan vragen mensen me soms of die voedelongemakjes niet vreselijk zijn? Nou, ik kan je één ding zeggen: die worst zou er never nooit in komen hoor ;)
Dus geniet ik zelfs van mijn rauwkost en fruit, aftellend wel totdat ik eindelijk 'gewoon' iets kan eten. Het is misschien bizar hoeveel bij mij om eten draait, sommige mensen zouden vast krankzinnig van mij worden, and I cannot really blame them, maar weet je wat het is? Dit is de eerste keer in meer dan 10 jaar tijd dat ik tijdens een vakantie niet dagen zie ik bed heb moeten liggen, gewoon helemaal niet zelfs! En dat terwijl iedereen om mij heen in het steeds meer geliefde Zuid-Oost Azië toch de 'hotspot' WC niet bepaald overslaat.
En dus neem ik dankbaar de pinda's van mijn lieve nul-Engelssprekende buurvrouwen aan en nip van mijn lauwe, waterige vliegtuigkoffie.
Nog 2 uur te gaan... en alhoewel ik toch maar even iets warmers heb aangetrokken en nauwelijks een oog dicht heb gedaan, bewaar ik nu bij het horen van Everglow - Coldplay mijn lichte glimlach, zonder dat de tranen over mijn wangen rollen zoals op de heenweg... Gloeien en branden vanbinnen, forever glowen, dat zal hij, maar het is mijn beurt om weer te gaan shinen nu.
Terima Kasih Bali.
ps. Nieuwsgierig naar mijn fitbar challenge? Het bewaren van die allerlaatste was een pittige challenge, maar de laatste heeft er een paar uur geleden pas aan moeten geloven... discipline tot en met!
Zie het als de (on)zinnige verhalen, gedachten en trips die naar boven zijn gekomen tijdens mijn Bali avontuur: het ietwat aparte verslag van de individuele reis van een intolerante social hashtag fitgirl die even terug ging naar zichzelf, met alleen zichzelf.
Dit schriftje, deze zwijgende reispartner, heeft er dan ook zeker aan bijgedragen dat ik niet knettergek van mezelf ben geworden... Gedachten moeten stromen om losgelaten te worden, en dus bleef mijn hoofd vrij van woorden door het schrijven op kladpapier; heel mijn reis vind je hier!
Laat het me vooral even weten als je het einde hebt gehaald :)
6-3-17 #dagliefboek
Mensen doen zo vaak aan challenges... Ik vind dat maar onzin.
Desalniettemin, ben ik bij toeval nu al in een challenge beland: de '1-fitbar-a-day' challenge: half omkomend van de honger in het vliegtuig, kan ik nameljk niet anders dan aan eten denken... en met 'aan eten denken' dwalen mijn gedachten dan ook telkens af naar Orangefit proteïnebar numero 2, die in mijn rugzak zit, maar moet wachten tot morgen... want het toeval wilt dat ik er precies 1 heb voor iedere dag: 20 dagen overlevingsvoer van Orangefit, 20 dagen Bali... Let the gains begin!
------------
Het duurde, tussen mijn hongeraanvallen door, ook niet lang voordat ik na ging denken over mijn voorstelling van Bali: Bali als in een balie, waar je terechtkomt met je vragen of klachten; op je gemak gesteld wordt tijdens het wachten; waar je opties en wellicht antwoorden worden aangeboden, zodat jij voldaan en gerustgesteld de balie verlaat...
De vragen zijn in een wirwar geschetst, nu maar hopen dat ik een bekwame receptioniste tref!
8-3-17 #dagliefboek
Wat een reis, op nauwelijks eten!
Moe en hongerig ontmoet ik op het vliegveld Maderasta, een lokale gids die me meeneemt naar Seminyak en vanuit zijn 'you happy, me happy' slogan al wat van de omgeving van Canggu laat zien (zijn hometown, dus ik zie zelfs zijn huis), zoals rijstvelden en tempels. Écht happy ben ik echter pas lang na de gefrituurfde bananen en tempeh: wanneer ik om half 10 's avonds aan ordinaire kip met sla zit... Terima kasih (=dankjewel)!
------------
De volgende dag en te veel IDR (indonesian rupiah) lichter, sta ik om 6.30 uur klaar om naar Gili Air te gaan... ongeduldige Nederlander? Nee hoor, busje komt gewoon niet (zo). Geluk bij een ongeluk, want zo ontdek ik het groene Gourmet Café, waar ik nu aan mijn vegan cappo en sportersideet-proof eiwit-omelet zit.
Tussen de individuele, mid-age, mannelijke Aussies, met een half-meeluisterend oor en kauwende mond, vang ik tussen al het "aye aye mate" op dat ze stuk voor stuk hier zijn gekomen met een vrouw, waarna werk, joy en life... happened. Blijkbaar zijn ze er echter van overtuigd dat ze "everyone happy" kunnen maken.
Mijn nieuwe missie deze weken: andermans tafeltjes afluisteren!
En to be honest: mannen die het over avocado's hebben terwijl ze van hun groene smoothies slurpen... die kan toch niemand weerstaan?!
-----
Ben ik weer... Mag ik mezelf even uitlachen? Volledig in de veronderstelling dat het tussen die scooterlucht overal naar zoete wierook ruikt, realiseer ik me dat dit de verse donutlucht is van buurman Dough Darlings (best een goed idee toch: wierookstokjes met donutlucht?!). Misschien dat de warmte en het 3 uur wachten op mijn bus toch naar mijn hoofd... Hey busje komt (alleen niet 'zo')!
9-3-17 #dagliefboek
Let's start and end this met 'most amazing pancakes ever!' Guess dat ik officieel food-obsessed ben...
Kan het simpelweg niet helpen: zeker op vakantie ben ik continu bezig met 'niet ziek worden' en dus zoveel mogelijk de leuke plekjes zoeken om te eten (drinken probeer ik in m'n uppie namelijk ook al niet te doen). Oke, winnaar tot nu toe: de roze dragon fruit pancakes en huisgemaakte peanut butter choco mousse bowls bij Gili Bliss op Gili Air!
Oke 2.0: schrijven wordt onderbroken door de hele Bliss crew die "Happy Bday" zingt en een geweldige creatie heeft gemaakt voor een gast... Het tekent de meeste lokale mensen hier. Yes, iedereen leeft van toerisme, ze willen allemaal dat jij op hún fiets rijdt, bij hen op de wagen met paard stapt (die arme beestjes, maar dat krijg je als er geen gemotoriseerd vervoer is toegestaan op een eiland) en natuurlijk aan tafel schuift om te eten. Dit alles laten ze je het liefst doen voor een relatief veel te hoge prijs, maar nooit zijn ze opdringerig, altijd beleefd, relaxed en oprecht (?) geïnteresseerd.
------
Is er al zoiets als 'jezelf tegenkomen?' Los van mijn merkwaardige gepensioneerde kamergenoot uit Hong Kong, shuttlemedereizigers en natuurlijk local driver Maderasta heb ik nog niet echt contact gehad met anderen (bewust weliswaar).
Ik denk dat de avonden nog wel een dingetje zouden kunnen worden: alleen naar de zonsondergang kijken om half 7 tijdens het diner op het strand is niet hetzelfde, en wat je daarna in het donker gaat doen is lastig... Gisteren was dit geen issue trouwens: tijdens de buitenbioscoop op het strand vielen mijn ogen bijna dicht en na het gesprek met Mr Hong Kon helemaal! Even die batterij opgeladen dus!
En nu kom ik met mijn roze (pancake) mond en detox (juice) buik nog te laat voor mijn eerste yogasessie op het eiland... rondje rennen ter verkenning dan maar?!
-----
Guess I changed my mind: guess that's why I'm here ;)
Niets rustig naar het verblijf en een run... Nee: huppelpasje naar de yoga om vervolgens gehaast en 5 minuten te laat in de puppy dog te vallen. Yaay, welcome home! Goede sessie, doet me denken aan thuis en tegelijkertijd even aan niets... maar wat ben ik blij dat ik mijn spieren weer even voel!
Weet je wat nu zo mooi is? Dat ik niet klaag! Althans, ik was net zelfs aan het bedenken waar ik mogelijk over zoú kunnen klagen! Hoe dat dan zo komt? Nou, tegen wie moet ik klagen? Wat is er leuk aan klagen als je geen Klaagmuur hebt? Geen oor of iemand waarmee je lekker pessimistisch verstrengeld kunt raken? Niet dat ik zo'n zeur ben (toch?), zeker de afgelopen tijd niet, maar vakanties staan hier bekend om, nietwaar?
Maar wat áls ik zou klagen... over wachten, eten, kamers, benauwdheid, hè gedver: dan zou ik dus verstrengeld raken in mijn eigen negatieve spiraal. Oftewel, lekker niet doen dus! Gewoon nog maar een sip van detox juice 2.0 door mijn bamboorietje nemen, poging tot hoola-hoopen wagen, en door de hitte terugslenteren vanuit de yoga naar mijn accommodatie om mijn nieuwe badpak (yaay zo mijn best voor gedaan om die eentje te kunnen bemachtigen) aan de hele onbekende wereld te showen haha!
Morgen: Lombok!
Update 0.5 minuten later: ik kan niet hoolahoopen dat die stomme cirkel gaat nu lekker even niet m'n yoga zen mood verstoren!
------
Aangezien ik alle regels maar moet laten varen, dan ook maar meteen de onzinnige regel die ik mezelf heb opgelegd dat ik max 2x per dag hier iets schrijf (HALLO KAY, LIVE A LITTLE!). Zojuist had ik namelijk het meest geniale plekje van Gili Air bemachtigd: de ligstoel op het strand récht tegenover DE schommelspot van het eiland... Geweldig!
Het was namelijk op dat moment nog 'stilte voor de storm', want voordat ik het wist stonden er rijen toeristen te wachten en te vragen of ik een foto wilde maken... Kijken naar toeristen die op hun beurt ergens naar kijken, met een grote kokosnoot in de zon, love it. Het laat me even voelen alsof ik niet een van hen ben...
Waarom willen toeristen toch nooit toerist zijn?
-----
Super grappig trouwens: hoor ik mijn naam hier ineens op Gili! Staat daar 'toevallig' Joep Bik (studiegenootje van BSc IBA, Tilburg), die hier blijkbaar een jaar is om te werken voor de duikschool waar ik verblijf! De wereld is klein hoor, of mijn kring is groot, want blijkbaar ben ik pas de tweede die hij 'random' tegen het lijft loopt... Bestaat er zoiets als toeval?
10-3-17 #dagliefboek
Sweaty sweaty, zo zit ik bij mijn favo breakfast spot Gili Bliss: gedoucht en wel om 8 uur ben ik de eerste gast, dat dan weer wel, maar m'n rondje eiland vanochtend (wandelend zo'n 1,5 uur; hardlopend een dik half uur) heeft er aardig ingehakt... jeetje wat lekker!
Zoals de meeste mensen op Bali een scooter huren, huren ze hier een fiets, en huur ik niets... Niet voor die €2,50 per dag hoor, maar ik heb alle tijd dus beweeg ik liever zelf even een beetje. Zal vast wel iets mentaals zijn ook: heb nu al bijna een week niet getraind en dat voelt toch een beetje onwennig... en dubbel, want waar ik enerzijds meteen het idee heb dat ik meteen 5 kilo zwaarder ben en me afvraag of ik over anderhalve week het einde van een wod (workout bij Crossfit) nog wel haal, is het anderzijds ook vrij confronterend om op een foto met 2 mannen te moeten dat jij eigenlijk 'the man' bent met benen en schouders die 2x zo breed zijn... Maar hé, je wilt wat he, niet zo zeiken dus... Dus dat, never ending story!
Jammer dat ik de pancake geur van nu niet mee kan nemen naar huis trouwens... In combinatie met de vals zingende lokale bediening (geweldig die Miley Cyrus en Bieber songs), raak ik inmiddels aardig afgeleid tijdens het schrijven. Zo nog even verbranden op het strand en dan door naar Senggigi (Lombok). Heb toch nog maar even niemand verteld dat de Rinjani vulkaan die ik ga beklimmen officieel gesloten is nu in verband met het regenseizoen... De politie snapt vast ook wel dat ik niet voor 'niets' naar Lombok kan gaan, toch?!
-----------,
Oke, ik loop nu al een paar uur rond in een t-shirt waar heel schattig en klein "Dream Big" op staat geschreven en ik erger mezelf er behoorlijk aan... Wat heb je aan dromen? Ik wens niemand de meeste van m'n dromen toe, zo leuk zijn ze in ieder geval niet. Los daarvan dus: wat héb je aan dromen? Dromen hebben mij niet naar dit idyllische eiland gebracht hoor! Oftewel, misschien een beetje afgezaagd, maar hoe leuk en aardig die quotes soms ook kunnen zijn... nu even niet. Maar goed dat de aandacht afgeleid wordt van die tekst naar de natte bikiniplekken op m'n shirt... Dussss.
Of er al dingen zijn waar ik spijt van heb op dag 5? Misschien had ik meteen een hogere factor zonnebrand moeten smeren: dat hadden mijn rode, onder de zware backpack verborgen gaande schouders vast leuker gevonden... Nee echt?! Hm, misschien toch langer op Gili moeten blijven om te leren duiken? Het is namelijk echt een duikersparadijs hier (geen must hoor, vermaak me zo ook prima) en het blijft zo'n dingetje van 'dat zou ik toch eens moeten doen'. Van de andere kant, had ik dit met de tijd die ik nu heb ook niet anders willen doen: ik heb nog geen 3 weken en je wilt zoveel... keuzes, keuzes. En dan zijn er simpelweg te veel andere dingen die ik liever zie of doe hier.
"Maar dan ga je toch gewoon een keer terug naar Bali?!" Nee, ik ken mezelf, zo werkt dat niet voor mij. Je doet het goed of niet: óf je gaat 1x en dan is er genoeg anders leuks of je blijft 1x heel lang... tja je commit en bind je of je vliegt door hè ;)
-----
Deze krijgt een titel: Het horrormeisje met shampoohaar.
Ik ben aan het wachten op de boot naar Lombok. Een stukje verderop zit een eind-twintiger non-stop naar zijn laptop te staren. Tussen ons in komt een meisje zitten met een lang, dik vest en lang, dik blond haar. Wat er als eerste door mijn gedachten gaat is hoe zij het in godsnaam uithoudt in die hitte met haar zware, losse haren en lagen kleding alsof het vriest. Het tweede is hoe het mogelijk is dat zij zo fris, fruitig en naar shampoo ruikt onder deze omstandigheden; het derde dan ook dat ik dit hoe dan ook, ondanks mijn tweede douche deze ochtend, zeker niet doe.
Anyways, ik stap de boot op en haar lucht komt me weer voorbij. Ze gaat naast me zitten (kun je nagaan, echt heel de boot zit stampvol met locals, dus aardige prestatie) en vraagt me wat ik ga doen. Zodra ik vertel dat ik onderweg ben naar Senggigi om de Rinjani vulkaan te gaan beklimmen, verdwijnt het licht uit de Russische Darya haar ogen en maakt plaats voor een kille doodsangst. De hele bootrit kan ik vervolgens niets anders doen dan sprakeloos in die ogen kijken (such a love story) terwijl zij trillend over haar bijna-doodervaring vertelt op die vulkaan... Great mensen, daar gaat m'n trip.
Behoorlijk twijfelend stap ik daarna het land op om alsnog te informeren bij verschillende bedrijven, aangezien het volgens Darya fout ging bij de gids en gekozen route. Even probeert ze me over te halen om samen met haar naar Kuta Lombok te gaan, maar ze kent mij dan ook niet: als iets in mijn hoofd zit, gaat het er niet zomaar uit. Iets met altijd het randje op moeten zoeken ofzo (hopelijk niet het bergrandje deze keer), ondanks bijvoorbeeld mijn zwakke enkel, astma, ongeschikte uitrusting, voedingsproblemen, weersomstandigheden, politietaferelen wegens illegale activiteit, en uhm, moet ik nog even doorgaan?
Waar ik enerzijds zo bewust en verstandig voor mezelf zorg, ben ik anderzijds altijd op zoek naar een uitdagende prikkel, punt.
De zwijgende laptopper blijkt zo aso niet en in de shuttle naar Senggigi stelt Nick uit Californië me gerust om toch gewoon te gaan. Volgens mij is dit de eerste persoon die qua gespreksstof en humor aardig met mij op een lijn zit sinds mijn aankomst, dus de spanning is grotendeels verdwenen wanneer ik uit de shuttle stap. Nederlandse Homestay eigenaresse Suzanne doet er volgens nog een schepje bovenop wanneer ze haar relatie met de tour operator toelicht en geboekt is de trekking!
Oh, en toch niet 2 dagen, maar 3... want zoals ik eerder al zei: als je het doet, moet je het goed doen!
11-3-17 #dagliefboek
Cutest ringtone ever: het gebrabbel van je baby... Die moet ik onthouden voor over een jaar of 10 ;)
Het is 7 uur 's ochtends, en na een rit van 2 uur zit ik nu te wachten in Senaru totdat mijn Rinjani trekking begint, starend naar een bord dampende banana pancakes... Gedver, wat vind ik het toch onbeschoft om eten af te wijzen, maar no way dat ik dit, zeker nu, ga eten. Als ik de verhalen mag geloven, worden deze dagen zwaar genoeg... Koppie thee dan maar en beschamend even afwachten of man-met-geniale-ringtone zo nog met iets anders aankomt of dat ik met lege maag aan de klim begin.
Oh, ha, nog geen minuut later komt een jongen met de raarste vierkante banaan ooit aangesneld ("two banana coming soon miss")... OMG, nu komt er een tweede jongen op scooter aan, speciaal om nog 2 van die vierkante joekels te brengen. Jeetje, wat schaam ik me, maar gelukkig blijft mijn voorraad droogvoer nog even onaangetast. Benieuwd trouwens wie die andere 4 toeristen van mijn groepje zijn... Let's go!
-----
Het is half 1, lunchtijd op 2000m hoogte (van de 2600 vandaag). Dusss, Die anderen bleken al onderweg te zijn en we 'would catch up'. Ik als optimist dacht dat ik achterop de scooter van mijn tijdelijke guide uiteindelijk als cheater nog beter af was dan de lopers... niets bleek minder waar. Na 100 meter konden we al niet meer verder en begon de echte tocht. Het duurde niet overdreven nog geen 5 minuten of mijn kuiten brandden en sinds lange tijd zat ik weer tegen een hyperventilatie aan. Aangezien mijn tijdelijke gids me vertelde dat we 'just behind' een stel trage Singaporeanen en een Canadese lagen, moesten we zo bij zijn. Een half eindeloos uur later (voor mijn gevoel althans) kwamen we aan bij de INGANG van de vulkaan... huh wat?!
Maar goed dat er zoiets als yoga en crossfit is, waardoor ik mijn mindset en ademhaling aangepast kreeg, probeerde te relaxen en de controle te vinden en voor je het wist sprong, sprintte en zweette ik voor mijn gids uit. Na de 10e keer "you're fast" en "de anderen zijn zeker trager" kreeg ik er vertrouwen in dat we de groep uiteindelijk zouden inhalen. Dat deden we, binnen een half uur en het tempo ging flink achteruit (niet dat ik dat inmiddels nog heel erg vond). Echter, toen een van de jongens daarna al snel genoeg kramp kreeg, werd het tempo zo bizar laag dat al het wachten en afremmen me juist ging uitputten en lichtjes irriteren. Dus mocht ik van de gids de leiding nemen en samen met Celeste (de Canadese) gingen we vooruit en door.
Ben nu al zo blij dat ik dit ben gaan doen! Na al die horrorverhalen is het echt een piece of cake (so far hè) en mijn enige dingetje is dat ik honger heb (cake?). Gelukkig zijn extra begeleiders (ziek veel respect voor) die al ons eten en slaapspullen die vulkaan op dragen bezig met
- haha oke, ik wilde zeggen 'koken', maar tussen het schrijven door wordt het eten al gebracht. Niets over te klagen trouwens: goedgevulde bouillon met veggies, ei, tempeh, tofu en rijst on the side, compleet aangepast voor mij :)
De omgeving hier is prachtig en de natuur en haar geur zijn rustgevend en voelen vertrouwd. De apen onderweg geven het net dat beetje extra en het is sinds tijden (i.v.m. mijn enkel) dat ik me weer compleet vrij in de bossen voel. Zelfs met het weer hebben we geluk! Nu nog hopen dat het zo blijft... en ik kan niet wachten op het uitzicht aan het einde van de dag!
---------
Wooooooow, just wow! Het is nu 16 uur en we zijn zojuist op onze eindbestemming beland: het meer, aangezien we de top onder deze weerstomstandigheden echt niet kúnnen bereiken. Dit uitzicht gaat op het lijstje "mooiste dingen die ik ooit heb gezien", no doubt about that. De kleuren, wolken, een vulkaan in een vulkaan, ik moet er bijna van huilen. Laten we het er even op houden dat die laatste 600 meter klim niet echt een 'piece of cake' was... eerder een taaie, oude boterham. Moet natuurlijk ook nog naar beneden, maar ben al bij al stiekem best verbaasd hoe goed het me is afgegaan, zelfs met m'n enkel!
Na de lunch moesten we eerst door een heel droog, stijl stuk om vervolgens rotsen te beklimmen. Spectaculair, dat wel, maar heftig en pittig. Ik denk dat Dary dit stuk zonder zonneschijn heeft ervaren en weg is geslipt.
Anyways, het grootste stuk lag ik ver voor op de groep, met mijn buddy Willy (de hond die me door deze naam blijft herinneren aan mijn eigen Jimmy thuis) naast me. Af en toe stopte ik, om te wachten op de rest en te genieten van het uitzicht... Werkt nu eenmaal beter voor me dan mijn pas vertragen. Ik kan zeggen dat ik aardig moe ben nu, maar sooo satisfied! En met een luxe tent voor 2 boven op de top, kan ik ook niet zeggen dat daar iets mis mee is nu!
12-3-17 #dagliefboek
Mag ik even terugkomen op dat laatste?! Hell of a night! Voelde alsof ik moest slapen op een koude steen (been there, in Bolivia), maar daarnaast had ik ook nog eens bizarre hoofdpijn en continu het idee dat bij iedere draai mijn maag een driedubbele draai maakte en een eigen meer wilde stichten. Oftewel, super dikke doei lake, ik ga naar beneden vandaag! No way dat ik nog zo'n nacht wil... zwaarste van de trekking is die nacht haha.
Dus, here we go; het eerste stuk blijkt aardig heftig voor mijn Reebok Nano's en enkels: ik val 2x op de eerste paar kilometer. Daarna: dikke prima... het blijft prachtig, maar het mooiste is er bij de afdaling toch vanaf (aangezien je precies hetzelfde pad volgt).
Doei monkeys, doei Willy, Celeste en Bram (een andere gids, die Adurraman heet en ons maar blijft volgen en foto's wil)... Back to Gili!
13-3-17 #dagliefboek
Soms ben ik ook hartstikke gek he: bij terugkomst op Gili neem ik een luxe kamer in mijn eentje, loop ik met kleren en al de douche in en daarna gewoon wéér met mijn vermoeide lichaam een half uur gelopen over het eiland heen om om 19 uur 's avonds te kunnen genieten van een ontbijt (!!) (lees: smoothie met homemade peanut butter en cashewmelk, met een paleo proof ontbijt platter). 11 Uur slaap, nog een douche en de geweldige pancakes verder voel ik me als herboren en meer dan ready om een dag door de zon aangeraakt te worden op het strand... Spierpijn? Not at all!
-------
Oke, de zon was al snel ver te zoeken.. Niet dat ik binnen 2 uur niet alwéér aan het verbranden was... pff.
Dus, wat nu? Toch weer eens paardrijden op het strand? Rennen (niet heúl slim)? Koffie? Zojuist al 2 uur in een boek 'gekeken' met lunch... toch een massage proberen? Vind ik eigenlijk ook nog aardig eng, ook daarover heb ik niet al te beste verhalen gehoord... maar wie is er nu bang voor een massage?! HALLO
Later zal ik de bewolking (ik zal vast nog wel bruin worden, toch?) dankbaar zijn. Meer dan 2 uur voor een relatief dure body massage met gezichtsbehandeling wordt het... want een goedkope durf ik dan weer niet aan, en opnieuw, áls je het doet ;)
Zodra die vrouw me letterlijk beklimt, houd ik figuurlijk mijn hart vast (mijn armen heeft ze namelijk allang onder controle). Niets blijkt minder waar: het geluk wil dat ze de eigenaresse van de salon is en onder het genot van het geluid van de zee en een Bieber-zingende collega (wat hebben die meisjes toch) voel ik de spanning uit mijn kuiten wegvloeien. Zodra ze daarna mijn hoofd ook maar vastpakt, ril ik van top tot teen en gedurende mijn masker val ik, ja echt ík, gewoon in slaap.
Nog voordat ik in de spiegel kan kijken, voel ik dat ik glow. Mijn beeld bevestigt dit, en dan heb ik het niet over een of ander vieze, gladde, B-merk olie. Alsof dat nog niet genoeg is is de zon, zacht en vriendelijk, inmiddels terug. Niet dat die mijn shine gaat vervangen hoor, onder het genot nu van 'de beste espresso van het eiland' houd ik die glow gewoon nog even vast! Zoals Captain Coconut's lunch spot zijn slogan luidde: Meet Eat Sleep Retreat - Well Gili, ýou've been more than good to me!
-------
Wat zijn we toch, nee laat ik voor mezelf spreken, ben ík toch een mens van routine en veiligheid... Als iets goed is, dan is het goed, en zeker wanneer het aankomt op eten hier. Dus doe ik aardig mijn foodie huiswerk en leg ik liever dagelijks 3x zoveel meters af als ik dan weet dat ik niet ziek word... Ik kan me de laatste vakantie dat ik niet ziek ben geweest namelijk niet herinneren, en m'n gedachten gaan vlot 10 jaar terug. Zo zal ik dus morgen weer ontbijten en vroeg lunchen, met dezelfde gerechten, bij Gili Bliss voor vertrek, zit ik nu weer bij Mowies te genieten van de zonsondergang... weliswaar met een ander gerecht, nog steeds zonder alcohol en andere weersomstandigheden (alhoewel het eerst meer bewolkt was, was de zonsondergang bij het kampvuur meer dan prachtig en de bliksem boven Gili T nu is meer dan indrukwekkend), maar bovenal al als een 'andere ik'. Ik mag dan in routine vallen, maar daarmee val ik ook meer en meer als een puzzelstukje in het Gili Air plaatje van rust en ontspanning! Soms kun je toch aardig versteld staan van jezelf... Op naar de zonsopgang en de volgende puzzel!
-------
Mijn pas vertraagt, ik slenter. Nee Kay, jij slentert nooit, o jawel, ik slenter... en ik ben me er meer dan bewust van nu. Maar als ik morgenvroeg ren, mag ik nu dan slenteren? Waarom heb ik zo'n hekel aan slenteren?
Een local haalt me in, en geloof me, die zijn niet zo snel. Meteen versnelt mijn pas. Jeetje, niet alles is een wedstrijd en dit si zeker geen race die ik moet winnen! Waar moet ik in godsnaam 1,5 minuut eerder zijn?! Dat dus... Ha! En nu heb ik 2 Duitsers ingehaald.
Weet je wat wel een nadeel is van al dat geslenter? Zo hebben verkopers nóg meer de tijd om tegen je te zeuren en volgt er na een "Hello, how are you? Transport? Dinner?" nog vaker een "you so beautiful, you so strong".... Jezus, dat laatste ook nog. Als ik sneller loop dan zullen ze dat vast niet zien!
14-3-17 #dagliefboek
Inmiddels zit ik bovenop de boot, onderweg naar Padang Bai (Bali), na een rondje rennen over het eiland en een paar baantjes in de pool... dat laatste is vrij uitzonderlijk, al zeg ik het zelf (zo'n zwemmonster ben ik niet).
Even gepraat met 2 Argentijnse broers zojuist: wat heerlijk om dat Spaans weer eens te horen en spreken met mijn zachte G en niet al te best rollende R... Het blijft toch een beetje mijn tweede thuis: áls ik dan ergens terug naartoe zou willen gaan...
Bij een tussenstop in Lombok zie ik hoe een zwarte lucht het eiland overschaduwt: geen Rinjani te bekennen. OMG, je zal nu maar die rotsen aan het trotseren zijn, ik moet er niet aan denken.
Zodra ik me bedenk dat het toch wel lekker is om weer even top 40 muziek i.p.v. Indonesisch en Indisch gebrabbel uit de speakers te horen knallen, zetten de Gym Class Heroes en Maroon 5 in. Ja, lach maar, was toch mijn favo hit vroeger (kan m'n gezin méér dan beamen vrees ik).
Daarna volgt dé Renesse hit van de Black Eyed Peas. Bij nummer 3, James Blunt, haak ik af... Jeetje, wat een omslag DJ, ga hier niet een beetje zitten janken. Daarna komt Eminem kijken, nu mis ik de box, dus hup ogen dicht, wind in het gezicht en afdwalen maar!
Ik ben zo'n emo als het op muziek aankomt hè: ieder liedje, alle lyrics, moeten onbewust zonodig gekoppeld worden aan een emotie, liefst nog met een specifieke herinnering. Onherroepelijk is dat weer verbonden aan mijn jeugdwens om verder te gaan met piano, zang, dans & musical, voordat die zieke gezondheid insloeg... Ach, je kunt niet alles!
Nog geen uur later is één ding me wel duidelijk: ik heb snel weer eens een lange avond met drankjes en muziek nodig!
--------
Een hongerige, intolerante meid is overal op voorbereid!
dus zat ik zojuist bij Maderasta achter op de scooter door Seminyak, met een tasje vol 'goed groen spul' van Organic Café. Pas 4 uur later zaten we namelijk (zoals ik al deed vermoeden) aan een speciaal voor mij aangepaste nasi bij een local Warung, mét worst yak!
Ergens op een berg in the middle of nowhere zat dit tentje, vanwaar we vervolgens nu gaan slapen in een oerwoud en alles wat we hebben is Arak (de lokale pure alcohol op basis van kokosnoot) en een handje pinda's... Tja, je moet maar echt local willen gaan, doei hotspots.
Oh, en ik zie nog wel een 'bedissue' hier...
15-3-17 #dagliefboek
Toch niet overal op voorbereid dus: deze loooooooooooowcal ervaring van het delen van een BED, en het betalen van een hoofdprijs waren nu niet echt nodig zeg maar (en ik was net zo blij dat ik eindelijk een keer had afgedongen, anti-Hollandse held ook). Maar goed, ik natuurlijk geen oog dicht gedaan en me aan het randje van het bed vastgeklampt. En ook overleefd, los van een verdwaalde arm die in zijn slaap (mag ik hopen) over me heen werd geslagen, en ik subtiel maar vastberaden aan de kant deed. Om 6 uur is slapen sowieso geen mogelijkheid maar, want word je gewekt door de geluiden van de jungle, kippen en varkens. Dus leidt Rita (lokale bewoonster) me om half 7 over hun grond heen en laat me alle gebouwen, tempels, rituelen, planten en processen zien (ze produceren hier geweldig lekkere kokosolie!).
Met de arak nog in mijn maag, los van die aparte nacht, ga ik licht misselijk richting Ubud nu, want er staat een prachtige drukke dag op de planning! De Braziliaanse mid-life crisis en ook nog eens slecht Engels pratende Michelle halen we op... waarop ik vervolgens maar even een detox, toxic-flush juice insla en me op de achterbank verberg: niet zeiken Kay en gaan!
--------
Over vandaag zou ik een boek kunnen schrijven, maar laat ik het voor mijn doen vooral eens 'kort en bondig' houden (ben veel te moe ook).
Na die 'geweldige' nacht ging het nog even door in Ubud:
- Poepkoffie drinken (zonder grappen: de zogenaamde Luwak koffie is de plaatselijke, luxe specialiteit. Deze beestjes eten de bonen en vervolgens wordt hun ontlasting gebruikt om koffie van te maken. Hallelujah)
- Sukawati art market (niet zo spannend)
- Een jongen die vermist raakt in het water bij de waterval Tegenungan (té spannend)
- Bizar commerciële lunch
- Rijstterras Tegalalang in een stortbui
- "We halen de Pura Ulun Danu Temple niet" ...
Dus... De koffie smaakte top, heb nog inspiratie opgedaan voor schilderijen, geweldig verfrissende douche gehad bij die waterval, lunch midden in een rijstveld in yogahouding en bij zonsondergang nog net op tijd bij de tempel! Oh, en niet te vergeten: die Michelle was eigenlijk prima gezelschap en ik was blij even niet alleen met Maderasta te zijn!
Los daarvan is opnieuw een hele dag reizen, met toeristische tussenstops, slopend, helemaal na een dergelijke nacht... Toen mijn 'Uluwatu plan' om Bas (IBA) te meeten niet doorging, besloot ik dan ook om rustig een dag alleen in Ubud te blijven in plaats van als een malle door naar Lovina en Uluwatu te gaan (noord en zuid Bali). Wanneer ik geen plek kan vinden om te overnachten in deze 'zen kern van Bali', maak ik denk ik de beste keuze die ik kon maken! Momenteel zit ik op een kingsize bed en kom net uit het bad van mijn eigen, 2-verdieping honey moon Dutch Master Suite bungalow! Eco-gemaakt, alles is dus duurzaam en in een prachtige stijl gebouwd, maar bovenal is er bijzonder aardig personeel en ligt dit hele complex op een meer dan A-locatie: midden in de rijstvelden van de Campuhan Ridge Walk (locatie waar de film Eat, Pray, Love is opgenomen).
Ik kan niet wachten op het uitzicht morgenochtend! Voor nu geniet ik vooral even van het kabbelende water, de sprinkhanen, vogels en het briesje dat door mijn gordijnen waait...
Wat ben ik toch van de extremen! Morgen dan toch maar een backpackers dorm? Of toch nog een nachtje overleggen met de veel te aardige manager Nosu?
Belangrijkere zorg: all day breakfast en hopen dat ik uitgerust in de opkomende zon wakker word om te genieten van de hike, het uitzicht, The Rice Joglo zelf en Ubud! Zo niet... dan "bali" ;)
16-3-17 #dagliefboek
Ik en mijn interne wekker: stipt om 6 uur gingen mijn luiken open, en niet meer dicht. Prima hoor, want dat geeft me alle tijd om rustig wakker te worden, te genieten van het uitzicht binnen én natuurlijk buiten. Op het balkon, met uitzicht over de rijstvelden, stretch ik een beetje, voordat ik aanschuif voor het ontbijt dat voor mijn neus meteen wordt geplukt en geraapt. Vervolgens wordt het verste omelet dat ik ooit heb gegeten en homemade granola van manager Nosu voor me neergezet. We hebben tijdens mijn eten een lang gesprek over voeding, werk, reizen, maar vooral energie en karakters en ik kan er ondertussen maar niet over uit hoe fascinerend deze man is: vol energie die hij uitstraalt door middel van intense rust... aparte combinatie. Wanneer hij me uitnodigt om die avond samen met de andere gast voor een door hem bereid diner, kan ik de extra overnachting natuurlijk niet afslaan... doei dorm en hello ATM haha!
Na dit uitgebreide ontbijt doe ik de helft van de hike, aangezien de zon aardig brandt en ik nog steeds vind dat ik even genoeg gelopen heb, en momenteel staar ik (los van naar dit papier) naar de slapende kat die op mijn tweede balkon ligt terwijl ik rondjes draai in mijn hangstoel. Tijd voor een ontspannen dagje Ubud! Ik kan hier alles behalve spijt van hebben... niet dat je daar anders ook maar iéts mee opschiet!
-------
De hele 5 minuten van mijn suite naar lunchspot Sari Organik heb ik nagedacht over een keuze die ik mezelf al mijn 'hele' leven opleg en niet lijk te kunnen maken... Ik denk inmiddels dat ik dat ook gewoon niet moet willen ook, maar het blijft altijd een weegschaal die qua overhand altijd balanceert door de omgeving waar ik me op dat moment in bevind. Nu heb ik het niet zozeer over de eenvoudige local of luxe toerist uithangen, maar over enerzijds een met modder besmeurd shirt, blote voeten in het gras en een 'blote billen' gezicht vs hakken, pakken, en lippenstift met een laag op m'n koppie.
Vanaf het begin van de middelbare school speelt dit al: natuur/mens en dier of business, N&T met alle mogelijke economische vakken, word ik dierenarts of 'manager', blijf ik in het dorp of wordt het de stad, paardrijden of crossfit, finance of toch diëtiek en beweging en nu opnieuw: rust, natuur, vrijheid, bewust zijn met het lichaam en geest, of juist rennen, springen, drukte, prestaties, levendigheid en uitbundigheid? Ik weet het niet... nog steeds niet.
Ik hou van Rotterdam, maar thuis in de bossen zijn is heerlijk...
Nog steeds ben ik er echter dus van overtuigd dat ik met goede afwegingen hier een balans in kan blijven houden: zakelijk inzicht met een focus op health gerelateerd concept; later wonen en reizen in groen, maar dichtbij en voor werk in de stad etc etc... Balans, balans, balans, maar wat de juiste percentages dan achter de verhouding zijn? Door middel van welke formule vind je die of moet ik kijken naar mijn innerlijke zelf en intuïtieve gevoel? Haha, daar krijg je het al ;) terug bij af.
-----
Ik besluit dat vandaag een "Stop & Read" dag wordt en drop zodra ik zie en voel dat er een blaar aan zit te komen bij Art Kafe op mijn weg naar het Monkey Forest. Zojuist ben ik over de oude en nieuwe brug van Ubud gelopen, die precies naast elkaar liggen en waaronder zich een bijzondere tempel bevindt... Eigenlijk komt het er dus op neer dat mijn hart die tempel is en die twee bruggen mijn 'dilemma' zijn, om maar even terug te komen op mijn vorige punt.
Praat ik van de hak op de tak? Ja... zo gaat dat dus. Raar eigenlijk hoe je zo de hele dag kunt denken, alleen met je gedachten omdat je nauwelijks iemand spreekt. Los van die duizenden verkopers op straat die je aanspreken (ruuuuuustagh Kay) en de mensen die je leert kennen onderweg, blijft m'n mond grotendeels gesloten (food?). Waarom ik er niet voor kies om naar de partylocaties te gaan of de gezellige hostels en juist zo graag mijn eigen gang wil gaan in mijn eentje?
Nou, technisch gezien zijn het maar 2 weken écht alleen en dit is precies wat ik zo graag eens wilde ervaren en nodig vond. Niets voor mij?!
Nou, misschien juist wel! Begrijp me niet verkeerd, ik houd van sociale contacten, en oppervlakkige gesprekken die getekend zijn door eenvoud kunnen heerlijk zijn... Je lacht ook zeker niet hetzelfde alleen, maar ik geniet er wel van! Continu nieuwe mensen ontmoeten, dezelfde gesprekken voeren en binnen een dag hoi en doei zeggen is leuk, soms, maar kost ook veel energie... en wat levert het je op? Vriendschappen en liefdes for life op afstand? Doe maar even niet... Ik investeer dat liever in de mensen die ik thuis heb, en dus in mezelf hier.
Tegelijkertijd realiseer ik me dat dit alweer mijn laatste echte nacht onderweg is; mijn laatste nacht voordat Xandra er ook is; mijn laatste dag voordat de volgende tocht (naar mezelf... wauw, diep en super spiritueel Kay) begint... Al een half uur lang kijk ik tegen "LiFe, Lift, Smile" aan, dat zal het vast zijn de komende, laatste week.
Dit zou wel eens de beste trip en beslissing kunnen zijn die ik ooit heb gemaakt! Normaal gesproken is de reis/vakantie zelf nooit als deze nu: ik ben dan namelijk continu bezig met dat ik het nú moet waarderen in plaats van wanneer ik er later op terugkijk, heb vaak een soort zeurderig gevoel met continu twijfel wat ik moet doen en of ik nu niet liever thuis zou zijn dan weg... vervolgens schaam ik me daar dan voor en bedenk me dat het gewoon is dat de ervaring van tevoren en daarna zo opgehemeld worden, maar dat je eigenlijk nooit echt van het moment zelf geniet op dezelfde zin (net als bij NYE bijvoorbeeld).
Niets van dat alles is nu van toepassing: ondanks dat ik toch mijn dagelijke social online contacten heb met thuis, ben ik echt vol aan het het genieten en waarderen van het nu en hier. Is dat niet wat mindfulness is? Bali en mijn aanpak doen het vanzelf al... Het alleen zijn, losjes en flexibel plannen, en met name het afwijken daarvan zodra ik het idee heb dat het op dat moment niet als het juiste voelt helpen hier allemaal bij. Gewoon even echt mijn eigen ding doen, en luisteren naar mezelf, niets anders. Het thuisfront heeft al vaker dan eens gezegd dat ik weer meer straal, anders praat en er anders uitzie. Alhoewel dat dubbel blijft om te horen, Co, hoop ik dat dat ik dit, mijn 'echte ik' die ik deels kwijt was, weer terug vast kan houden in Nederland... en dan natuurlijk aangevuld met een extra randje, jouw glanzende randje.
-----
Heb ik recht van spreken? Waarschijnlijk niet. Mijn "kunde" beperkt zich tot oefenen, kijken, luisteren en lezen... maar toch hè, snap ik niet waar sommige mensen wél of juist géén foto's van maken.
Terwijl ik 10 minuten sta te wachten totdat mijn spot voor een prachtplaatje (geen grapje) 'toeristvrij' is, word IK verschillende keren gevraagd om op de foto te gaan... Vraag me toch af wie er hier nu meer voor aap staat?
Los daarvan is het Monkey Forest een prachtgebied, maar wat betreft die apen kan het allemaal leuk en aardig zijn: ik ben als de dood om gebeten te worden... Dus zo snel mogelijk weer naar buiten!
17-3-17 #dagliefboek
Naast mij zitten 3 vrouwen van begin 30 aan een tafel. Ze hebben elkaar zojuist leren kennen via de yoga en praten zo hard dat ik al hun drama en issues kan horen... annoying?!
Blijkbaar ben ik niet de enige: een man naast me, van 68 blijkbaar, loopt na het afrekenen naar de tafel, knielt neer voorziet hen een voor een van goede raad. Ja, het heeft wel iets, die goedbedoelde adviezen, het storten van je hart bij vreemden en het 'iets uit ieders verhaal halen'...
Echter, het zet me ook aan het denken: ik voel me niet connected met al die mensen en hun issues, ook al ben ik er wel onderdeel van; ik voel me niet connected tot de party-backpackers, terwijl ik voor buitenstaanders wellicht ook daar onderdeel van ben. Ik scherm me af van al die negatieve of juist extreme energieën, ik zoek het ook allesbehalve op. Van de andere kant, deed ik vanochtend nog heel mijn verhaal bij de andere gast in the Rice Joglo, zomaar... blijft toch een apart dingetje.
---------
Ben ik nu gewoon té ontspannen geworden?! Zit er gewoon een dag naast met mijn planning! Dit realiseer ik me natuurlijk pas wanneer ik al onderweg ben naar Canggu, dus snel snel een hostelbedje geregeld en 's avonds natuurlijk ontbeten bij het Avocado café.
Oh, en call me crazy, maar morgen om 9 uur 's ochtends is blijkbaar de enige kans om The Open 17.4 (Crossfit work out van The Crossfit Games) te doen, dus ik denk, aangezien het al 12 uur is geweest nu en ik al weken niet getraind heb, maar eens naar bed moet gaan... Want gaan doen we, natuurlijk! Holy lord
18-3-17 #dagliefboek
Jeetje, wat voelt dit goed: verblijf op een geweldige locatie komende week (al viel het hostel ook wel mee voor een nachtje), Crossfit box gevonden en The Open overleefd (plus een nieuwe zweetrivier gesticht), en zojuist met de wind in m'n gezicht op mijn gehuurde scooter (lopen wordt denk ik toch je dood hier) naar een geweldige lunchspot The Shady Shack gereden, waar ik nu fris en fruitig in een briesje zit te wachten op mijn lunch. Lekker een boekje lezen en wegkruipen in m'n kussen, om daarna nog even te genieten van het zwembad en de zon... Het leven is zo slecht nog niet!
---------
Water... zweet, douche, zee, chloor, regen, douche... Eerst wanneer ik bij Voyager (m'n accommodatie) mijn boek lees naast het zwembad: de zon verdwijnt uit mijn toch al prikkende gezicht en harde druppels vallen... om me heen, want bij toeval (?) dekken bladeren mijn hoofd precies. En dus lees ik vrolijk door terwijl de regen om me heen plenst. Vervolgens worden de instructies tijdens de yogales al snel overstemd door een grotere kracht: een stortbui is er niets bij! Grappig genoeg word ik hier juist rustig van. Op het moment dat het zó hard tekeer gaat dat kleine spetters zelfs door de openingen naar binnen druppen en mijn hele lijf voorzien van een dun laagje (oppassen nog dat je niet uitglijdt zo in die charmante poses), realiseer ik me dat dit de tweede keer dus al is vandaag dat ik een lichte glimlach op mijn gezicht heb... door het weer! Opnieuw, alsof het zo moet zijn, gaan we van de regen in de drup tegen het einde van de les, en stap ik vervolgens droog en compleet ontspannen op mijn scooter richting huis en mijn bedje :)
19-3-17 #dagliefboek
I AM HERE. Het begon met dat ik de lyrics van Queen B haar "I was here" in mijn hoofd kreeg tijdens de yogales en het tot me doordrong dat IK-HIER-BEN: bén, in het hiér en nu, en ík, mezelf, niet bezig met al het andere (los van Beyonce dus blijkbaar). De gewaarwording en bevestiging krijg ik daarna ook tijdens mijn eerste uitgebreide sessie met coach Darryl... maar het ervaren, zonder de uitleg vooraf, het spontane besef dat ik me nu al zo bewust in deze situatie bevind, geven ook de kans van slagen van deze sessies nu al een extra boost. Kay - Afhaken: 1-0
Dit 'vier' ik daarna met strand, veel eten, een miezerigere zonsondergang en eindelijk een glas goede rode wijn, maar bovenal: goed gezelschap, want stiekem ben ik toch ook zeker wel blij dat Xandra er nu is!
Water... zweet, douche, zee, chloor, regen, douche... Eerst wanneer ik bij Voyager (m'n accommodatie) mijn boek lees naast het zwembad: de zon verdwijnt uit mijn toch al prikkende gezicht en harde druppels vallen... om me heen, want bij toeval (?) dekken bladeren mijn hoofd precies. En dus lees ik vrolijk door terwijl de regen om me heen plenst. Vervolgens worden de instructies tijdens de yogales al snel overstemd door een grotere kracht: een stortbui is er niets bij! Grappig genoeg word ik hier juist rustig van. Op het moment dat het zó hard tekeer gaat dat kleine spetters zelfs door de openingen naar binnen druppen en mijn hele lijf voorzien van een dun laagje (oppassen nog dat je niet uitglijdt zo in die charmante poses), realiseer ik me dat dit de tweede keer dus al is vandaag dat ik een lichte glimlach op mijn gezicht heb... door het weer! Opnieuw, alsof het zo moet zijn, gaan we van de regen in de drup tegen het einde van de les, en stap ik vervolgens droog en compleet ontspannen op mijn scooter richting huis en mijn bedje :)
19-3-17 #dagliefboek
I AM HERE. Het begon met dat ik de lyrics van Queen B haar "I was here" in mijn hoofd kreeg tijdens de yogales en het tot me doordrong dat IK-HIER-BEN: bén, in het hiér en nu, en ík, mezelf, niet bezig met al het andere (los van Beyonce dus blijkbaar). De gewaarwording en bevestiging krijg ik daarna ook tijdens mijn eerste uitgebreide sessie met coach Darryl... maar het ervaren, zonder de uitleg vooraf, het spontane besef dat ik me nu al zo bewust in deze situatie bevind, geven ook de kans van slagen van deze sessies nu al een extra boost. Kay - Afhaken: 1-0
Dit 'vier' ik daarna met strand, veel eten, een miezerigere zonsondergang en eindelijk een glas goede rode wijn, maar bovenal: goed gezelschap, want stiekem ben ik toch ook zeker wel blij dat Xandra er nu is!
21-3-17 #dagliefboek
En ik maar deken dat 1 schriftje uiteindelijk niet voldoende zou zijn... Xandra en Darryl verschijnen en mijn gedachten verdwijnen, of vinden simpelweg een andere uitweg. Het voeltals een vakantie nu: het sporten, strand/zwembad, de chille vibe die hier overheerst en al het lekkere eten... De yoga en coaching sessies daarentegen geven me net dat beetje extra waar ik naar op zoek was: die prikkel om iets nieuws te proberen, voor mezelf, alleen mezelf.
Aan de andere kant merk ik zoals iedereen dat na de helft van je vakantie het aftellen tot de terugreis al begint en de prikkels vanuit het thuisfront versterken. Ik denk dat het ritme wat ik nu heb gecreëerd en het feit dat Xandra er nu ook is een mooie tussenstap vormt tussen mijn lonely journey en het leventje thuis... en verder gaan we die prikkels mooi even blokken: hoofd uit, telefoon uit en Namaste.
Oh oh, en voor de lezers MOET ik trouwens de spot La Laguna tussen Seminyak en Canggu even delen (nee Kay niet 'moet'... oh jawel, it's a must!!). Bij La Laguna kun je zowel overdag als in de avond terecht voor een drankje of hapje: niet alleen het eten is heerlijk, de plek en beleving maken dit tot een van mijn favo plekjes in Bali. Het is alsof je je in een Oosters, magisch Eftelingpark bevindt, met daarbij nog het feit dat het gelegen is aan het strand, je kunt genieten van de prachtige sunsets, het is overal groen en sprookjesachtig en oh, had ik het al gehad over het eten?! Ik keek mijn ogen er in ieder geval uit!
-------
MANNEN ZIJN WAFELS
- Vrouwen gekookte spaghetti
- Oh, en jij bent een halve wafel.
Aldus Darryl, die moet ik even onthouden.
Mijn gedachten dwaalden tijdens de sessie af zodra het gesprek ging over de lagen van jezelf verwijderen om op zoek te gaan naar je kern...
"Ogers zijn net uien.
- Uien?
- Ja, ogers hebben lagen."
Ken je dat fragment van Shrek? Nou, mensen hebben blijkbaar ook lagen... En vervolgens dacht ik de hele dag alleen maar aan Shrek en zijn ezel.
"You're like a baby.
- Happy happy little baby.
- Be grateful to yourself,
for this practice.
Be grateful to your body.
Be grateful to your mind."
Jammer dat je de poses hiervan niet kunt zien... maar de uitspraken van deze lieve yogalerares moeten me ook zeker even bijblijven.
23-3-17 #dagliefboek
Mijn tempel, mijn hart... mijn huisgenoten hadden dit hoogstwaarschijnlijk afgemaakt met "zie jij hier zand?!"
Nee flauwekul, maar het ís mijn leven: mijn ego, ik.
En nu ik er zo over nadenk: het kop in het zand steken, met twijfels en maskers... dat gekke kind van dat oude fragment had het zo verkeerd nog niet.
Zojuist heb ik mijn laatste coaching sessie gehad, althans voor op Bali. Zometeen ga ik nog een keer naar yoga, heb ik nog een mooi avondje sunset op de beach in het vooruitzicht en ga ik morgenochtend voor de laatste keer mezelf in het zweet werken bij Crossfit en dan was dat Bali alweer... voor nu.
De sessies en heel deze reis hebben nu al aardig wat losgemaakt: het heeft me meer voldoening, geluk en rust gegeven dan dat ik had durven hopen. Los van het zwarte strand, de scooterlucht en ... hmm, ik kom nu eigenlijk al niet verder met negatieve punten, kan ik het dus iedereen aanraden.
Mijn grootste les? Het echte "MIND-FUL-LESS". Wat naar mijn mening een veel betere naam is voor het mindfulness principe... een les voor de mind, om je mind eigenlijk juist leger en vrediger te maken. Kunnen ze dit niet even aanpassen? B.v.d.
----
Heart openers... vanaf nu zijn dit mijn favo poses, sorry puppy dog en pigeon. En terwijl ik ijn hart tussen het luidruchtige ademhalen om me heen open, realiseer ik mem opnieuw dat ik Bali, lekker cliché, in mijn hart heb opgesloten. De yogasessie eindigt met een "denk aan iets waarvoor je dankbaar bent"... Dat invullen is dan ook zo moeilijk niet!
24-3-17 #dagliefboek
Zit je dan... op je blote voeten, in je witte korte nieuwe playsuit, met je curly springende Bali-haar, iced tea en glutenvrije, vegan choco chip peanut butter cookie op het vliegveld, punt.
Dat waren dan mijn allerlaatste zweetdruppels, mijn laatste zonnestraaltjes, laatste Indonesian rupiah en "terima kasih".
Ik betrap mezelf erop dat ik neuriënd in alle rust opnieuw rondslenter, met een licht tevreden grijns op mijn gezicht. Nee nee airport, you won't kill my vibe! Dat is trouwens ook waarom ik in dat zomerse minipakje in de aircolucht ronddrentel. Oh, en iets met zelfkennis... want, aangezien ik 2 uur over heb op dit vliegveld heb ik besloten er een sport van te maken om mijn laatste (omgerekende) €3 zo optimaal mogelijk te besteden en verder vooral rustig om me heen te gluren en andere mensen aan te gapen. Wat dit te maken heeft met mijn nieuwe kleding?
Nou, dat zorgt ervoor dat ik bij iedere leuke tas of parfum denk "nee Kay, je hebt al genoeg nieuwe spullen gekocht". Ha! Noem het zielig of zwak of jezelf voor de gek houden, ik noem het verstandig en zelfkennis... Is dat dan ook weer een kwestie van jezelf voor de gek houden? Never mind. Kwam ik voor die zelfkennis niet hierheen? Niet perse, het was niet zozeer een actieve zoektocht naar mezelf zoals veel mensen dat noemen: voor mij was het meer weer even luisteren naar mezelf, kiezen voor mezelf. Ik wil niet in herhaling vallen, maar volgens mij had ik dat niet beter kunnen doen! Ze zeggen vaak dat mensen na een lange reis merken dat iemand veranderd is... wat wil het feit dat ik zelf al in de gaten heb dat ik veranderd ben in slechts 3 weken dan wel niet (wel, niet, hmm) betekenen?!
Dus zoals ik al zei: Airport, NL, lieve mensen, het weer en mijn ego, you won't kill my vibe!
25-3-17 #dagliefboek
Zit je dan... 2.0... in een kantinelucht die je niet kunt plaatsen. Eentje waar je maag van gaat knorren, alhoewel het je geen trek geeft. De tweestrijd in het vliegtuig maakt duidelijk waar ik vandaan kom en naartoe onderweg ben: alle zwarte koppies die nauwelijks buiten de stoel vandaan komen strugglen met hun plastic bestek om de noedels naar binnen te werken: de rest verorbert een sponzig omelet en iets wat op worst zou moeten lijken... En dan vragen mensen me soms of die voedelongemakjes niet vreselijk zijn? Nou, ik kan je één ding zeggen: die worst zou er never nooit in komen hoor ;)
Dus geniet ik zelfs van mijn rauwkost en fruit, aftellend wel totdat ik eindelijk 'gewoon' iets kan eten. Het is misschien bizar hoeveel bij mij om eten draait, sommige mensen zouden vast krankzinnig van mij worden, and I cannot really blame them, maar weet je wat het is? Dit is de eerste keer in meer dan 10 jaar tijd dat ik tijdens een vakantie niet dagen zie ik bed heb moeten liggen, gewoon helemaal niet zelfs! En dat terwijl iedereen om mij heen in het steeds meer geliefde Zuid-Oost Azië toch de 'hotspot' WC niet bepaald overslaat.
En dus neem ik dankbaar de pinda's van mijn lieve nul-Engelssprekende buurvrouwen aan en nip van mijn lauwe, waterige vliegtuigkoffie.
Nog 2 uur te gaan... en alhoewel ik toch maar even iets warmers heb aangetrokken en nauwelijks een oog dicht heb gedaan, bewaar ik nu bij het horen van Everglow - Coldplay mijn lichte glimlach, zonder dat de tranen over mijn wangen rollen zoals op de heenweg... Gloeien en branden vanbinnen, forever glowen, dat zal hij, maar het is mijn beurt om weer te gaan shinen nu.
Terima Kasih Bali.
ps. Nieuwsgierig naar mijn fitbar challenge? Het bewaren van die allerlaatste was een pittige challenge, maar de laatste heeft er een paar uur geleden pas aan moeten geloven... discipline tot en met!
-
31 Maart 2017 - 21:30
Andrea:
Hi Kay, wat een verhaal! Wat een vakantie! Je hebt t wel mooi gedaan, bikkel!
Ik herken veel van mezelf in jou. Er zit bij mij ook altijd een mannetje (wat zeg ik... Een rij mannetjes!) die zeggen wat ik moet doen en vooral nooit op mag geven. En dat doe ik dan ook niet. Toch is het fijner om een sterke vrouw te zijn dan een mietje. Dus lekker doorgaan hoor. Volg je intuïtie, dan doe je t altijd goed.
Heb genoten van je verhaal. Dank dat je het met me wilde delen.
Big Hug, Andrea
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
